Rozdział 74: Here comes that movie scene.

Niedługo później Emily zaszła pod mieszkanie Lynchów oraz jej chłopaka. Drzwi otworzyła jej Rydel. Wywołało to nieco niezręczną sytuację między dziewczynami, jako że od pewnego czasu ich relacje zmieniły się i nie przyjaźniły już tak jak dawniej. Spowodowane to było głównie Ellingtonem, gdyż brunetka nie czuła się dobrze z faktem, że jej przyjaciółka praktycznie każdą chwilę spędza w towarzystwie jej chłopaka, i że czasem dochodziło między nimi do dwuznacznych sytuacji.

- Umm.. Jest Ellington? - spytała Emily, spoglądając niepewnie na blondynkę.

- Tak - odpowiedziała krótko, odsuwając się z przejścia, aby wpuścić koleżankę do środka. - Em, zaczekaj.. - zaczęła, zatrzymując nastolatkę. - Ostatnio trochę się między nami zepsuło i.. nie podoba mi się to..

- Czyżby?

- No tak. Nie wiem co się dzieje, ale chcę to skończyć i może..

- Wiesz... Rydel. Mam teraz ważniejsze sprawy na głowie. Wali mi się związek i jedyne co muszę teraz zrobić, to porozmawiać z moich chłopakiem - powiedziała, przerywając blondynce.

- Co? O czym ty mówisz? - zdziwiła się starsza.

- Jakbyś nie wiedziała.. - rzuciła i poszła do pokoiku brunetów. Z początku bała się trochę rozmowy z nim, aczkolwiek wiedziała, że bez tego się nie obejdzie. Zapukała zatem, a następnie weszła do środka. Zastała tam obydwoje lokatorów, których wyraźnie zdziwił widok nastolatki.

- Emi? Co ty tutaj robisz? - spytał Ratliff, podnosząc się z łóżka.

- Umm.. Rocky, mogę porozmawiać z Ellingtonem? - zwróciła się do kumpla.

- Ee.. ta, jasne. Rozmawiaj - uśmiechnął się, rozkładając wygodnie na swoim łożu.

- Miałam na myśli, że na osobności.

- Nie no spoko. Zamknijcie drzwi, to nikt z ciekawskich nie wejdzie. No mówię ci.. ta Rydel to taka ciekawska, że wszystko musi wiedzieć. A Ross? Ten to już  w ogóle. Takie gumowe ucho. Nie potrafi..

- Rocky! Jesteś w tym momencie zbędny w tym pokoju! - krzyknęła dziewczyna. Dziewiętnastolatek podniósł się, przeszył przyjaciółkę przymrużonymi oczami, a w następnej kolejności skierował się do drzwi.

- Pewnie, pewnie.. wyrzuć mnie z mojego własnego pokoju. Później się dziwią, że nie szukam dziewczyny - burknął sam do siebie, zamknąwszy drzwi.

- Więc o czym chciałaś porozmawiać? - odezwał się Ell.

- Ty tak poważnie? Jeszcze kilka tygodni temu na przywitanie objął byś mnie i pocałował.. dziś pytasz co ja tu robię.. - powiedziała z wyraźnym żalem w głosie. Chłopiec zauważył to. Zbliżył się do partnerki, chcąc ją objąć i uczynić to, co przed sekundy wspomniała, jednakże nie pozwoliła mu na, odchodząc kawałek na bok.

- Co jest? - zaniepokoił się. Doskonale wiedział, że rozmowa niekoniecznie przyjemnie się zapowiada.

- Dzwoniłam do ciebie cały dzień, gdzie byłeś? - zapytała poważnie, wciąż z przejęciem.

- Umm.. Tu i ówdzie.. - odpowiedział niepewnie.

- Mhmm.. A telefonu czemu nie odbierałeś?

- Ee.. Nawet nie słyszałem, że dzwoniłaś - odrzekł, łapiąc się za kieszeń. Spostrzegł wówczas, że nie ma tam swojej komórki. - W ogóle nie wiem gdzie mam telefon. Chyba go zgubiłem.

- Może po prostu gdzieś go zostawiłeś.. U jakiejś dziewczyny na przykład.

- Słucham? Emily, czy ty się słyszysz? U jakiej znowu dziewczyny? Kochanie.. - udawał, że kompletnie nie wie o czym nastolatka mówi. Nie zdawał sobie wówczas sprawy, że wie ona z kim spędził dzisiejszy dzień.

- No nie wiem.. U Kelly może.. - drążyła temat. Na raz chłopak złapał głęboki oddech. Nie spodziewał się takiego biegu wydarzeń. - Co? Teraz już taki rozmowny nie jesteś? - rzuciła do Ellingtona, słysząc, że ten tylko coś jąkał.

- Skąd wiesz o Kelly? - zapytał w końcu.

- Odebrała twój telefon. Umm.. Więc.. od kiedy? - spytała z zaszklonymi oczami. Nie chciała jednak płakać przy partnerze mimo, że była już  u szczytu wytrzymałości.

- Od kiedy co? - zdziwił się, nie zrozumiawszy zapytania dziewczyny.

- Mnie zdradzasz - wydukała.

- C-co? Zdradzam cię? Emily, teraz to przesadziłaś. W życiu bym cię nie zdradził. Faktycznie, byłem z nią dzisiaj cały dzień, ale to przecież o niczym nie świadczy. To moja stara.. znajoma, jeszcze z Los Angeles. Spotkałem ją wczoraj na mieście i poprosiła mnie o małe oprowadzenie po mieście. Jest tutaj sama i nikogo nie zna - wyjaśnił na spokojnie. Brunetka powoli zaczynała ochłaniać.

- To czemu od razu mi tego nie powiedziałeś?.. No tak.. Przecież ostatnio prawie wcale nie rozmawiamy.

- Ojeej.. Przepraszam - powiedział słodkim tonem, objąwszy brunetkę. - Może w takim razie zostaniesz już  na noc, perełko ty moja?

- Już nie pamiętam, kiedy mnie tak nazwałeś - uśmiechnęła się szeroko. - Kocham cię - odparła. Dwudziestolatek odpowiedział jedynie delikatnym uśmieszkiem oraz mocniejszym objęciem.

- To co, zostaniesz?

- A Cass zostanie sama?

- I co, to tylko jedna noc. Powiemy Rossowi, że jest sama, to na pewno się ucieszy - zażartował.

- Głupi jesteś - zaśmiała się. - Poza tym, nie będziesz jutro szedł po telefon?

- No taaak.. Ale przecież nie muszę iść z samego rana. Więc? - ponowił propozycję.

- Dobrze. Tak w ogóle to będziesz musiał mnie kiedyś poznać z tą Kelly.
- Taaak, no pewnie - odpowiedział. 

Tak naprawdę wcale nie zamierzał tego robić. Aż tak głupi nie jest, żeby poznawać ze sobą swoją byłą dziewczynę z obecną. Znał Emi i wiedział, że bywa zazdrosna, a co do Kelly.. po prostu nie byłoby przyjemnym dla niej poznawanie nowej partnerki swojego ex. Tym bardziej, że kiedyś byli ze sobą szczęśliwi i zapewne, gdyby nie konieczność wyjazdu bębniarza do Miami, wciąż stanowiliby dobrą parę.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nazajutrz najpóźniej z łóżka zwlekli się Ratliff z Emily, jako że znając życie zasnęli o później porze. Niemniej jednak mieli okazję spędzić wspólnie miłe chwile i zregenerować się po ostatnim spadzie w ich związku. Po śniadaniu poszli razem na mały spacerek, a następnie mężczyzna odprowadził ukochaną do domu. Sam zaś poszedł do Kelly, u której poprzedniego dnia zostawił swój telefon. Aczkolwiek po głowie wciąż chodziła mu rozmowa z Emi i uświadomił sobie, że może lepiej będzie, jeśli z byłą partnerką zacznie się nieco bardziej ograniczać, gdyż przecież nie jest on singlem. Doskonale jednak zdawał sobie sprawę, że będzie to dla niego nie lada łatwe zadanie, ponieważ jego rówieśniczka wciąż, mimo tylu miesięcy rozłąki, coś dla niego znaczy. I to coś bardzo ważnego.

- Hej, Kelly - uśmiechnął się na samym wejściu, gdy tylko brunetka otworzyła mu drzwi.

- Po telefon? - spytała z przekonaniem, wpuszczając przyjaciela do środka, na co ten kilkakrotnie skinął głową. - Dzwoniła wczoraj jakaś dziewczyna. Nie chciałam odbierać, ale nie mogłam odblokować ekranu, żeby go wyciszyć, a ona bez przerwy dzwoniła. Mam nadzieję, że się nie gniewasz?

- Niee, no coś ty. I już z nią rozmawiałem, jest okej.

- To dobrze - uśmiechnęła się.

- Umm.. Czemu tak na mnie patrzysz? - zaśmiał się Ell, spostrzegając, że od jakiegoś czasu koleżanka bez przerwy mu się przygląda.

- Nieważne..

- Nie no powiedz, proszę.

- No bo.. Chodzi o to, że.. - zaczęła. Była tym lekko zakłopotane, aczkolwiek definitywnie chciała to z siebie wyrzucić

- Długo mi każesz czekać? Chcesz, żebym jajko tutaj zniósł z niepewności? - zaśmiał się Ratliff.

- Wybacz. No dobraa.. Myślałam o tym przez noc.. Wczoraj i.. i przedwczoraj, jak z tobą byłam.. na raz przypomniały mi się wszystkie nasze wspólne chwile. Wiem, że to tylko raptem dwa dni, ale było mi naprawdę dobrze i wróciły wszystkie wspomnienia sprzed laty.. Liczyłam na to, że tobie też coś wczoraj zaświtało - wyrzuciła z siebie z bijącym zadowoleniem.

- No pewnie, że tak. Było świetnie i cieszę się, że mamy okazję wszystko ponadrabiać - ucieszył się, dziewczyna również.

- Ja właśnie też. I jedyne pytanie jakie mi się w tym momencie nasuwa to.. Umm.. - przerwała na moment. Krępowała się trochę o to zapytać. Po chwili jednak się przełamała. - Dlaczego ty.. umm.. wciąż nie spytałeś czy.. czy do siebie wrócimy - rzuciła, patrząc w oczy bruneta. - Gdy tutaj leciałam bez przerwy o tobie.. o nas myślałam, miałam nadzieję, że od razu będzie tak jak dawniej. Później zdałam sobie sprawę, że to przecież aż dwa lata i że może to wszystko wyparowało.. Jednak, gdy się spotkaliśmy i jeszcze wczoraj, czułam, że to wciąż jest.. i że tęsknię za tym. Najbardziej na świecie. Tyle, że nie wiem jak ty.. Dlaczego nic na ten temat nie powiedziałeś. Ja już nie dałam rady, więc to zrobiłam i teraz decyzja zależy tylko od ciebie - wydeklamowała. 

Bez problemu czuć było, że dziewczynie naprawdę strasznie zależy i że każde pojedyncze słowo jest mówione prosto z serca. Każde z nich powodowało jednocześnie coraz większe zamarcie u Ellingtona. W brzuchu czuł "motylki" i skakał z radości, rozum natomiast mówił mu co innego, a serce.. w tej chwili chyba najzwyczajniej nie wiedziało jak zareagować. 

- Kocham cię i uważam, że powinniśmy do siebie wrócić.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kolejne dni mijały w mgnieniu oka. Riker, Rocky i Luca znaleźli na portalu kolejną partnerkę na spotkanie, którą tym razem zajmie Włoch. Nie był on do końca pewien jako, że poprzednim razem randka najstarszego z chłopców okazała się totalną klapą. Aczkolwiek w związku z tym, że dziewiętnastolatek lubi wyzwania, a jeszcze bardziej lubi dziewczyny, postanowił zaryzykować. Może mu się poszczęści i wyjdzie z tego coś więcej. Przecież to, że jego starszy kumpel trafił na wariatkę, nie znaczy, że jemu również takowa się przypałęta. Ross z każdym kolejnym dniem coraz bardziej zbliżał się do Jolene, tym samym oddalając od Cassidy, gdyż niemalże każdy swój wolny czas spędzał na szlifowaniu związku z nową znajomą. Polubił ją, nawet bardzo. Nie można być zatem zdziwionym, że wkrótce nie sposób było traktować nastolatków jako tylko przyjaciół. Emily na każdym kroku starała się, aby mieć Ellingtona jak najbliżej siebie. Trzeba przyznać, że wychodziło jej to nienagannie, ponieważ para znów przebywała ze sobą bez przerwy. Brunetka prawie każdego dnia wyciągała ukochanego a to na miasto w celu wspólnego pospacerowania, a to do kina czy do innego miejsca rozrywki, lub po prostu zostawali w domu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*16 maja, godzina 17:30*

Cassidy siedziała znudzona na kanapie w salonie, przerzucając pilotem kanały w telewizorze, próbując znaleźć coś ciekawego. Na nic takiego nie natrafiła, zatem postanowiła całkowicie wyłączyć urządzenie. Wzięła ze stołu pierwszą lepszą gazetę i zaczęła ją czytać. Co prawda tam również nic interesującego się nie znalazło, ale i tak lepsze to niż siedzenie bezczynnie. Emily była wówczas u Ratliffa, więc blondynka została skazana na siebie. Tak by się bynajmniej mogło zdawać do momentu, gdy rozległ się dźwięk dzwonka od drzwi. Wstała, a gdy tylko spojrzała przez wizjerek od razu na jej twarzy pojawił się uśmiech. Bez zastanowienia wpuściła do środka gościa. Był to Ross. Ucieszyło to bardzo nastolatkę, jako że nie widziała się z przyjacielem od ponad tygodnia. Chłopak miał teraz trochę zawalony czas. Jak nie próby z zespołem, to praca na planie najnowszego sezonu Austina i Ally. Każdą wolną chwilę natomiast spędzał z Jolene.

- Heej - rzuciła zadowolona na przywitanie. - Co cię tu sprowadza?

- No ty - odparł z delikatnym uśmiechem.

- Oh czyżby? Jakoś w ostatnim czasie trochę ci się o mnie zapomniało - rzekła z lekkim wyrzutem.

- Przepraszam, Cass. Wiesz, że mam teraz masę rzeczy na głowie - powiedział smętnie, opierając tył głowy o ścianę.

- A skąd mam to wiedzieć? Skoro nawet głupiego SMSa nie raczysz napisać?

- Przepraszam, naprawdę - powtórzył.

- Już dobrze. Usiądź sobie, porobimy coś. Z nieba mi spadłeś, myślałam, że się tutaj sama zanudzę - odparła. Osiemnastolatek zrobił to o co poprosiła go dziewczyna. Chwilę razem porozmawiali, choć tak naprawdę to głównie Cassidy mówiła, a Ross ledwo przytomny od czasu do czasu coś odpowiedział.

- Dobra Cass, ja już lecę - odezwał się.

- Dokąd? Przecież dopiero co przyszedłeś - słusznie zauważyła blondynka. Chłopak przyszedł raptem niecałe pół godziny temu.

- No wieem, ale muszę sobie jeszcze powtórzyć trochę skrypt, jutro rano idę na plan - odpowiedział, podnosząc się z sofy. Zmierzył na przedpokój i powoli zaczął zakładać buty.

- Ty chyba żartujesz? Spójrz na siebie, wyglądasz jak żywy trup, masz podkrążone oczy i w dodatku ledwo co chodzisz, zasypiasz na stojąco - powiedziała, podchodząc do przyjaciela.

- Zdaje ci się - machnął ręką.

- Co mi się zdaje? Przecież widzę. Ty się spalasz, przystopuj trochę. Rozumiem, że masz ten swój serial i zespół, ale przecież nie możesz się nadwyrężać i zawalać nocek - mówiła z przejęciem. Chłopiec rzeczywiście nie wyglądał zbyt ciekawie. Widać po nim było, że w tym momencie najbardziej potrzebuje wypoczynku.

- A co mam niby poradzić? Tego jest zbyt wiele, ja nie nadążam - powiedział bezradnie, siadając na podłodze.

- Zostań jeszcze trochę ze mną - uśmiechnęła się blondynka, siadając obok chłopaka, opierając ręce o jego ramię.

- No nie wiem - rzucił niepewnie.

- Proszę. Zrobię kolację i coś razem obejrzymy czy coś porobimy, położysz się i odprężysz. Martwię się o ciebie, jeszcze trochę i mi w depresję wpadniesz, proszę cię - nalegała.

- Rozleniwię się i nie będzie mi się chciało wracać.

- To zostaniesz.. Ee.. Ratliff zapewne koło dwudziestej drugiej będzie odwoził Emi, to cię weźmie. Odnoszę wrażenie, że nie chcesz spędzić ze mną trochę czasu?

- No coś ty.  Pewnie, że chcę - uśmiechnął się. - Zgoda. Dzięki za troskę - powiedział przez uśmiech.

- Nie ma sprawy. To ja się pójdę umyć, a później zrobię coś do jedzenia, połóż się - rzuciła uprzejmie, wskazując na kanapę.

- A masaż też mi zrobisz? - spytał z uniesionymi brwiami.

- Nie nadwyrężaj mojej dobroci, kochanie. Pomyślę - zaśmiała się. - A teraz idę się myć, zaraz przyjdę.

Dziewczyna tak tez zrobiła, a Ross wygodnie rozłożył się na kanapie. Około dwudziestu minut później wróciła i tak wcześniej oznajmiła, zamierzała zrobić kolację.

- Co będziesz ja.. - urwała, spostrzegłszy, że chłopiec najprawdopodobniej zasnął. 

Uśmiechnęła się do siebie. Poszła na moment do pokoiku i wróciła z kocykiem, którym nakryła blondyna.Następnie usiadła obok niego i delikatnie pogładziła dłonią jego policzek, w następnej kolejności składając na nim pocałunek. Zaraz za nim jeszcze jeden, czuły i subtelny, aczkolwiek delikatny, aby nie zbudzić chłopaka, tym razem na jego ustach. Przez kolejną chwilę z wyczuwalnym smutkiem jeszcze na niego spoglądała, po czym ruszyła do kuchni i wzięła się za przygotowywanie kolacji. Nie wysilała się jakoś szczególnie, zrobiła jedynie kanapki z pomidorem, z szynką, czy z serem a do wypicia herbatę. Zaraz po tym postanowiła obudzić blondyna, szturchając delikatnie ramię.

_______________________________

Hej!

Jak tam u Was? Miałam dodać ten rozdział wczoraj, ale jakoś nie za bardzo miałam czas. Nie jest on bardzo długi, tak jak zamierzałam zrobić dla Was na święta, ale tak jakoś wyszło. W związku z tym postaram się dodać jutro kolejny rozdział. Nie rozpisuję się już. Mam nadzieję, że mieliście udane święta w gronie rodziny, bogatego Mikołaja i że spędziliście piękne chwile. :) 

~ DarkAngel <3