Rozdział 71: Is it too late?

Przyjaciółki porozmawiały jeszcze chwilę, po czym postanowiły wrócić do hotelu. Co prawda Cassidy nie chciała wracać na razie do matki, zatem dziewczynki po raz kolejny spróbowały dostać się do Luci. Szczęśliwie po około dziesięciu minutach dobijani się, brunet otworzył. Wyraźnie było widać, że jest zaspany, jednakże nie miał nawet siły krzyczeć na przyjaciółki czy nawet wypytywać ich o okoliczności, przez które znalazły się w jego pokoju. Odkluczył tylko drzwi, a spostrzegłszy w nich Cass i Emi, od razu ponownie rzucił się do łóżka, mówiąc im uprzednio, by czuły się jak u siebie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Dom Lynchów*

- Niezmiernie nam miło, że raczyliście się tutaj zgromadzić zgodnie z naszą prośbą - odparł Ratliff, stając naprzeciw kanapy, na której siedział Riker wraz z Rossem.

- Umm.. My tu przyszliśmy obejrzeć telewizję a wy wepchnęliście się przed ekran - rzucił Riker do Ellingtona i Rocky'ego.

- Eee.. No nieważne - uśmiechnął się młodszy brunet. - Chodzi o to, że chcemy się zamienić pokojami. W sensie, że ja będę miał z Ratliffem a wy razem.

- Czemu? - spytał Ross.

- Tak po prostu - blondyni spojrzeli się na siebie niepewnie.

- Gaaaiiiiiiii - rzucił po chwili najmłodszy, na co Riker wraz z Rydel, która przyglądała się całej sytuacji, zaśmiali się delikatnie.

- Młody, zaraz w łeb dostaniesz - burknął Rocky. - Nie pomyślałeś, że może po prostu Ell ma cię dosyć?

- Czy to prawda? - zmartwił się Ross.

- Eee.. To zamieniamy się? - powiedział wymijająco brunet. Wkrótce chłopcy zgodzili się, więc dyskusja zakończyła się. Ratliff przeniósł do "nowego" pokoju tylko pościel, gdyż uznał, że pozostałe rzeczy zostawi na jutro, gdyż jest już  za późna pora, aby tym się teraz zajmować.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Następny dzień, hotel*

Nastolatki musiały obudzić się dosyć wcześnie, gdyż na dziś były umówione z koleżanką z klasy, z którą miały przygotować pracę na chemię. Dochodziła godzina dziewiąta a dziewczyna miała się zjawić o jedenastej, zatem wiele czasu im nie zostało. Chcąc nie chcąc musiały wkrótce wrócić do apartamentu. Ku ich zdziwieniu nikogo tam już nie zastały, zatem na spokojnie zaczęły się ogarniać. Pierw z łazienki korzystała Emily, więc w tym czasie Cassy postanowiła zrobić śniadanie. Po posiłku obydwie zaczęły powoli przygotowywać rzeczy, które mogłyby się przydać przy robieniu projektu. Były to głównie książki i zeszyty oraz niezbędny laptop bez którego ani rusz. Oczywiście mowa nie tyle o samym komputerze, co o internecie, który zdecydowanie pomoże w każdej pracy. Nim się spostrzegły było już po jedenastej, wówczas rozległo się pukanie do drzwi. Rzecz oczywista była to Jolene, czyli dziewczyna, z którymi umówiły się przyjaciółki. Całkiem wysoka brunetka, nieco ciemniejszej karnacji o brązowych oczach. Bez okłamywania można by o niej powiedzieć, że jest bardzo ładna. Zresztą wielu chłopców z klasy czy nawet ze szkoły było tego samego zdania. W dodatku doprawdy miła i sympatyczna, zatem dziewczyna niemalże idealna. Koleżanki rozsiadły się wygodnie na kanapie i zaczęły zajadać paluszki oraz chipsy, jednocześnie rozmawiając na wszystkie tematy z wyjątkiem najważniejszego - projektu. Ale cóż, tak to jest z dziewczynami. Najpierw rozmowy, później ważne sprawy.

- Świetnie się rozmawia, ale chyba powinnyśmy powoli, choć właściwie to nie powoli zabierać się do pracy - stwierdziła Emily, spostrzegłszy iż zegar wskazuje dwadzieścia minut do pierwszej.

- No niestety - westchnęła Jolene. - Będziemy musiały częściej się spotykać, ale bez żadnych wyższych konieczności - uśmiechnęła się do koleżanek.

- Może powinnyśmy - odparła niezbyt przekonująco Cass. - Ale porozmawiamy o tym, jak już skończymy projekt - uśmiechnęła się, sięgając dużą kartkę z bloku. - Tutaj możemy rozrysować schematy i wzory tych wszystkich reakcji, zachodzących. Ale żeby nie było tak tradycyjnie i nudno, mogłybyśmy się trochę kolorami i różnymi dodatkami pobawić - zaproponowała z entuzjazmem.

- Tak! - przytaknęła Jolene. - Temat do najciekawszych nie należy, ale nie znaczy to, że nie możemy z tego zrobić czegoś fajnego - uśmiechnęła się w stronę Cassidy.

- Ja się mogę tym zająć, ale pierw ogarnijmy trochę pozostałą część - zgłosiła się blondynka.

- Mogę ci pomóc, jeśli chcesz - zaproponowała koleżanka, choć nie spowodowało to wielkiego zachwytu ze strony drugiej, gdyż nie odpowiedziała ani słowa, jedynie uśmiechnęła się sztucznie.

- No dobra, to pierw ogarnijmy trochę materiały i później ja to złożę w całość, a wy się zajmiecie tymi schematami, tak? - zarządziła Emi.

- Wiesz, Jo.. Ja mogę sama to zrobić, a ty jak chcesz to pomóż Em - odezwała się Cass.

- Spoko, Cassy, ja sobie poradzę, wy będziecie miały więcej pracy - mówiła wciąż uśmiechnięta brunetka do pozostałych dwóch.

- No dobra, skoro tak mówisz, Emi - rzuciła wkrótce zrezygnowana blondynka. Trzeba przyznać, że Cassidy nie była zbytnio przekonana do Jolene.

Nie chodzi o to, że jej lubiła, tyle że irytował ją nieco fakt, iż brunetka bardzo chciała wcisnąć do przyjaźni z nią i Emily. Jest ona w szkole jeszcze krócej niż przyjaciółki i jakoś nie może się zaaklimatyzować, ani z nikim zaprzyjaźnić. Od samego początku jedynie z tą dwójką udało jej się nawiązać lepsze relacje, aczkolwiek Cass powoli zaczyna się tym wszystkim irytować. Fakt, lubi z nią rozmawiać, ale nie podoba jej się fakt, że Jo robi wszystko, byle jej się pod pasować. Z Emily natomiast nie ma tego problemu, gdyż dziewczyny od razu się polubiły.

- To super, masz już jakiś pomysł? Na pewno będzie genialny - ucieszyła się brunetka.

- Ee.. Nie, jeszcze nie. Pomóżmy pierw Emi a później pomyślimy.

- Zgoda.

Dziewczyny zabrały się pełny tempem za projekt. Pierw zebrały wszelkie materiały, które się przydadzą a następnie tak jak się umówiły dwie z nich zaczęły robić plakat, a Emi składać wiadomości w całość. Po niedługim czasie ich praca została zakłócona, gdyż niespodziewanie bez pukania di apartamentu ktoś wparował.

- Hej Cassy, zobacz co sobie kupi.. - urwał Ross, widząc, że dziewczyny mają gościa. Podszedł do blondynki i odciągnął ja na bok.

- Hej - uśmiechnęła się. - Co tutaj robisz?

- Ee.. No byłem w.. w.. - jąkał się, wciąż spoglądając w stronę pozostałych dwóch dziewczyn. - Kto to? - spytał, wskazując na zupełnie obcą mu brunetkę.

- Koleżanka z klasy. Robimy razem projekt, a co? Muszę ci coś powiedzieć - mówiła podekscytowana.

- Nie, nic.. Wiesz.. Nie powinniśmy tak na boku rozmawiać.. - stwierdził po chwili blondyn, nie zwracając uwagi na słowa przyjaciółki.

- Umm.. To ty mnie odciągnąłeś, ale proszę.. Rozgość się - wskazała na kanapę. Chłopiec od razu ruszył w stronę dziewczyny, niespodziewanie jednak zatrzymała go Cass. - Posłuchaj.. - zaczęła niepewnie. - Ostatnio dużo o nas myślałam i chcę ci powiedzieć, że..

- Że mam dać ci pokój? - urwał blondynce. - Spoko, Cassy już zrozumiałem. Możesz być spokojna - uśmiechnął się.

- Nie, głuptasie. Chodziło mi o to..

- Cassy luzik. Mi już przeszło - ponownie wtrącił, nie pozwalając nastolatce dojść do słowa. - Serio. Od dziś daję ci spokój. Potrzebowałem trochę czasu, żeby się przestawić, ale już jest okej.., przyjaciółko - z delikatnym uśmiechem szturchnął lekko towarzyszkę.

- He.. Serio? - spytała rozczarowana.

- Pewnie, że tak. W końcu możesz ode mnie odpocząć - zaśmiał się chłopiec.

- Jeej.. To.. naprawdę świetnie.. - powiedziała smuta. - Ale Ross ja cię..

- Wiesz, masz seksowną koleżankę. Nie chciałabyś mnie z nią poznać? - rzucił jednocześnie z koleżanką.

- Ee..

- Przepraszam, co mówiłaś?

- Umm.. Nieważne.. - speszyła się. - Mówiłam, że.. umm.. - blondynka skierowała się do gościa. - Ee.. to jest Ro..

- Ross.. jestem Ross - uśmiechnął się szeroko, podchodząc do brunetki. - A ty?

- Jolene.

- Śliczne imię - skomplementował z wciąż nieschodzącym uśmiechem. - Podobnie jak właścicielka.. - dodał. Po chwili jednak wykonał gest tak zwany "facepalm".  - Umm.. przepraszam.

- Nie szkodzi, to miłe - odpowiedziała z uśmiechem. Emily spojrzała się w stronę bezradnej blondynki i nie problem było się domyśleć, że coś jest nie tak. Postanowiła zatem działać.

- Jolene.. - zaczęła. - Skoro już się poznajesz z Rossem.. Wiesz, że on i Cassy byli parą?

- Serio?

- Tak - uśmiechnęła się brunetka. - Są ze sobą bardzo, baardzoo blisko.

- Emily.. - wtrącił podenerwowany chłopiec. Nastolatka jednak nic sobie z tego nie robiła.

- Czasem się kłócą, ale i tak się wciąż kochają i NIE szukają nikogo INNEGO, prawda Ross? - odparła, zaciskając dłoń na ramieniu kolegi.

- Ałaa.. Nie, nieprawda - zarechotał nerwowo. - Nie jesteśmy ze sobą aż tak blisko. Co ty wyprawiasz? - szepnął do koleżanki, ciągnąc ją nieco w bok.

- Ratuję twój związek, durniu - odpowiedziała wprost Emily.

- Niszcząc moje szanse u Jolene?

- Ehh.. Cassy chce ci coś powiedzieć - rzuciła krótko i wróciła na miejsce.

- Cass, co chcesz mi powiedzieć?

- Nic takiego. Ee.. Moja mama kogoś poznała. A ty już powinieneś iść. Dzięki,  że wpadłeś, ROSS, ale jesteśmy teraz zajęte, więc PA - złapała blondyna za rękę i delikatnie zaczęła pchać w stronę drzwi.

- Ejj.. ale.. no poczekaj.. Weź od Cassy mój numer i dzwoń jak coś! - krzyknął do nowo poznanej znajomej. - Cześć dziewczyny - pożegnał się i opuścił pomieszczenie.

Nastolatki chwilę później wzięły się za kontynuowanie projektu. Zajęło im to około czterech godzin, aczkolwiek trzeba przyznać, że był doprawdy dopracowany i dziewczyny bardzo się postarały. Jolene opuściła mieszkanie około osiemnastej, gdyż po skończonej pracy trzeba było nieco poplotkować. Cassidy zgodnie z wolą Ross'a, podała brunetce jego telefonu. Co prawda nie przyszło jej to z łatwością, lecz nie może przecież stawać im na drodze. Co więcej na prośbę Jolene, zadzwoniła do niego i umówiła ich na spotkanie, dnia następnego. Sama nie mogła uwierzyć, że zrobiła coś, co tak strasznie ją bolało. Nie obwiniała o to ani Rossa, ani brunetki. Zdawała sobie sprawę, że to tylko i wyłącznie jej wina. Gdyby już dawno dała mu szansę, nie byłoby teraz żadnych problemów. Tymczasem już nie ma najmniejszych szans, aby to naprawić. Zna Rossa i Jolen, bez problemu się dogadają i doskonale wie, że na pewno coś się między nimi wydarzy. "Mówi się trudno i idzie się dalej" pomyślała.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Riker od samego rana przy pomocy Rocky'ego, a później również Luci, szykował się na randkę z Tess. Umówili się na trzynastą, więc najpóźniej o wpół do pierwszej musiał być gotowy. Choć nie miał pojęcia, czy dziewczyna rzeczywiście jest warta tyle czasu spędzonego na przyszykowanie, mimo wszystko wolał być przygotowany na ewentualne pozytywne zaskoczenie. Włożył na siebie niebieską koszulę w kratkę na krótki rękaw, czarne rurki i pasujące do koszuli converse. I mimo iż zawsze wyglądał seksownie, tym razem wyglądał wręcz rewelacyjnie. Około dziesięciu minut przed czasem mężczyzna był już na miejscu i czekał przy stoliku na partnerkę. Oczywiście dla lepszej zabawy, nie mogło w pobliżu zabraknąć pozostałej dwójki chłopaków. Tak więc Luca wraz z Rockym by dyskretnie obserwować kumpla, tak by dziewczyna niczego nie podejrzewała, usiedli dwa stoliki dalej. Mieli zatem niemalże idealny widok na siedzisko pary. Wkrótce przybyła wyczekiwana nieznajoma, była niemalże punktualnie o umówionej porze, co do minuty. Na samym wejściu zrobiła na dwudziestoparolatku wrażenie. Była ona ładna, dobrze zbudowana a przede wszystkim naturalna. Na jej twarzy nie pokazywało się wiele makijażu, co jest znacznym plusem w przypadku Rikera. Poza tym na pierwszy rzut oka wydała się być miłą dziewczyną.

- Cześć, jestem Riker. Miło cię poznać - uśmiechnął się chłopak, podnosząc z kanapy i wyciągnął dłoń w kierunku nowo poznanej.

- A ja Tess - odparła z równie wyraźnym uśmiechem. - Ejj.. Ty sobie żartujesz z tą randką, prawda? Przecież ty grasz w tym zespole umm.. R5, tak? - odparła po chwili z niedowierzaniem.

- Tak, ale nie żartuję. Randka jest serio a ja w tym momencie jestem po prostu Riker.

- Dobrze, jesteś strasznie słodki - skomplementowała blondynka, po czym usiadła naprzeciw towarzysza.

- Opowiedz mi coś o sobie, czym się interesujesz? - zapytał dorosły, rozpoczynając tym samym dyskusję. Wówczas Luca wraz z Rockym komentowali całe zdarzenie.

- No no.. Chyba nieźle mu się trafiło - przyznał Rocky.

- Si - przytaknął Włoch. - Ale nie mów hop póki nie przeskoczysz.

Rzeczywiście początkowo wszystko zapowiadało się wspaniale i szło w dobrym kierunku. Para niemalże bez przerwy się śmiała i wciąż ze sobą dyskutowali. Jednakże z czasem wszystko zaczęło nabierać nieco innego tempa.

- Tak strasznie się cieszę, że cię poznałam - rzuciła uradowana Tess, łapiąc partnera za ręce.

- Umm.. Taak, ja też. Jesteś naprawdę miłą dziewczyną.

- Tylko miłą?

- Ee.. I słodką i bardzo ładną - dodał niepewnie blondyn.

- Aww serio tak uważasz? Jesteś prze uroczy, pingwinku - ucieszyła się.

- Pin-gwinku? - powtórzył zdziwiony Riker.

- Mhmm - skinęła głową. - Wcześniej wspominałeś, że lubisz pingwiny, więc od teraz jesteś moim pingwinkiem - mówiła podekscytowana, z nieschodzącym zadowoleniem. - Ooh a ja mogę być twoją owieczką.

- He.. Jasnee.. - zaśmiał się nerwowo Riker. Z każdą kolejną wypowiedzią dziewczyny, zaczynał bać się jej coraz bardziej.

- Widzę, że jesteś bardzo nieśmiały, pingwinku ty mój. To urocze. Pingwinek i owieczka - rzekła uradowana. - Będziemy razem taaacyy słodcy.

- Umm.. Tess.. - zaczął. Widząc niemiły wzrok partnerki postanowił się jednak poprawić. - Uhm owieczko.. Nie sądzisz, że to trochę.. No nie wiem.., Za wcześnie? Znamy się dopiero niecałe dwie godziny.

- Serio? A ja czuję się jakbyśmy znali się od wieków - odparła, wpatrując się rozmarzona, w oczy speszonego Rikera.

Nie trzeba chyba wspominać, że dwóch brunetów, przyglądających się randce, ledwo co nie tarzali się ze śmiechu po ziemi. Widok podekscytowanej i całej w skowronkach dziewczyny oraz przerażonego tym wszystkim chłopaka doprowadzał ich do płaczu. Rzecz jasna chodzi o płacz wywołany towarzyszącym im gromkim śmiechem. 

- Nie ma się co krępować, mój ty pingwinku - kontynuowała słodkim głosikiem. Niebawem usiadła tuż obok partnera wtulając się do niego tak mocno, że biedny nie miał nawet możliwości ulotnienia się z miejsca. - Będziemy razem tacy szczęśliwi, jak teraz. W końcu odnaleźliśmy swoje drugie połówki.

- He.. he.. yeey.. - dukał roztrzęsiony. - Masz jakieś zwierzę? - spytał od czapy próbując zmienić temat. Oczywiście na marne.

- Tylko popatrz.. Teraz siedzimy razem w kawiarence a za jakiś czas będziemy stali przy ślubnym kobiercu, deklamując przysięgę małżeńską. Czy ty Riker bierzesz sobie Tess za żonę? I ty oczywiście odpowiesz "TAK!" a ksiądz na to "Możecie się pocałować. I ohh.. Możemy już poćwiczyć - zaproponowała, jednak od razu ponownie zaczęła nawijać o czymś innym. - I później pojedziemy na podróż poślubną do Hiszpanii, zawsze marzyłam żeby tam pojechać. Nasz miesiąc miodowy będzie tak miodowy, że dziewięć miesięcy później urodzę chłopca. Albo ooo! Bliźniaki! Chłopca i dziewczynkę. I nazwiemy je Lucy i Pete - mówiła na jednym wdechy, wtulając się w Rikera. - Jakie było pytanie?

- Ja tylko pytałem, czy masz jakieś zwierzę - rzucił roztargniony, ledwo co powstrzymując się od płaczu.

- Niestety nie. Ale kupimy sobie pięknego psa po ślubie. Sobie i dzieciom - uśmiechnęła się. - Nazwiemy go Bruno. Ojej.. Czyżby mój pingwinek się wzruszył ze szczęścia? - skierowała do zrezygnowanego już chłopaka. - Jesteś tak cudowny. - W tym momencie blondyn nie wytrzymał i dosłownie zaczął płakać. Co prawda nie ze wzruszenia, jak to ujęła Tess, tylko raczej z przerażenia. Na to partnerka tylko jeszcze mocniej wtuliła się w niego, co spowodowało jeszcze większy atak szlochu, leżącego z głową na stole dorosłego. Niedługo później randka zaczynała dobiegać końca.

- Tak strasznie nie chcę się z tobą rozdzielać, pingwinku - powiedziała smutna dziewczyna, mocno obejmując chłopaka. - Nie mogę się doczekać aż poznam twoich rodziców. Podaj mi swój numer telefonu.

- To może ty mi podaj swój a ja do ciebie zadzwonię - zaproponował blondyn. Oczywiście nie miał zamiaru oddzwaniać do niej, po prostu nie chciał, aby ona do niego wydzwaniała.

- Ojj no podaaj - nalegała. Wkrótce Riker skapitulował i przystał na prośby partnerki. Kilkanaście minut później udało mu się uwolnić z jej objęć i opuścić lokal. Tuż za nim wybiegli dwaj roześmiani do granic możliwości kumple.

- No no, będę mógł być świadkiem na waszym ślubie? - zaśmiał się Rocky.

- Zamknij się - burknął najstarszy. - Muszę spalić moją kartę do telefonu, będzie teraz do mnie wydzwaniała.

- To czemu dałeś jej prawdziwy numer, idioto?

- Bo spanikowałem, jasne?! To nie na tobie uwiesiła się jakaś wariatka, planująca z tobą dzieci i ślub po godzinie znajomości! - krzyknął Riker. - Ja chcę do mamy - odparł niczym małe dziecko, po czym sięgnął po telefon.

- Co ty robisz? No chyba nie zadzwonisz teraz do mamy - zaśmiał się Luca.

*** - Mamo ratuj mnie - rzucił do telefonu dorosły. Pozostała dwójka spojrzała na siebie zaskoczona.

(- A jednak - zdziwił się Rocky.)

- Co się stało Riker? - spytała nieco przestraszona kobieta.

- Nie cierpię dziewczyn, nigdy więcej.. - nie zdążył dokończyć, gdyż kolega wyrwał mu telefon.

- Dzień dobry, mówi Luca. Pani się nie martwi, ja go zaraz postawię na nogi - oznajmił Włoch.

- Słucham? Jak to?

- Wszystko będzie dobrze, z Rikerem wszystko w porządku, dziękuję, do widzenia - rzucił po czym rozłączył telefon. ***

- Serio, Riker? Do mamy dzwoniłeś? - rzucił z sarkazmem Luca.

- Idę do domu - rzucił blondyn.

- Mieliśmy iść do Luci.

- To wy idźcie a ja idę domu.

- Umm.. no dobra, ale jesteś pewien? - zapytał dla pewności młodszy brat. 

Dorosły tylko skinął głową, po czym ruszył przed siebie w stronę domu, natomiast chłopcy skręcili w zupełnie inną alejkę. Riker całą drogę powrotną myślał tylko o jednym - o Tess. Zabrzmiało, jakby blondyn był niej tak zadurzony, iż nie może wybić jej sobie z głowy. W rzeczywistości wciąż nie mógł pojąć czemu ona uroiła sobie aż takie zawisłe relacje między nimi? Czy on dał jej ku temu jakiś powód? Starał się tylko być miłym, tymczasem jakaś wariatka ubzdurała się, że są parą. No dobra, można by jakoś znieść fakt, iż blondynka twierdzi, że są razem.. Ale jak można wytłumaczyć ten ślub? I dzieci? Postanowił jednak więcej tym sobie głowy nie zaprzątać. Spróbował, nie wyszło, było strasznie, ale za kilka tygodni, miesięcy, może jednak lat, będzie mógł się z tego śmiać. "Przecie nie można skupiać się na jednej wtopie" pomyślał i nim się spostrzegł dotarł do domu. Tam od razu udał się do kuchni w celu napicia się czegoś. Nie zdążył nawet otworzyć lodówki, gdy rozległ się dzwonek komórki. Na samą myśl kto mógł dzwonić zrobiło mu się słabo. Pomylił się, dzwoniła Cassidy. Chciała się spotkać, zatem nie odwlekając tego na inny termin, mężczyzna stwierdził, że skoro i tak jest sam w domu, będzie miło, jeśli dziewczyna przyjdzie. Choć na trochę pomoże zapomnieć mu o tej jakże strasznej randce w ciemno. W związku z wizytą przyjaciółki, Riker przygotował popcorn, nasypał trochę chipsów do drugiego półmiska oraz wybrał film, który miał zamiar wraz z nią obejrzeć. Wówczas dochodziła godzina ósma wieczorem, gdy nastolatka przyszła.

- Hej - przywitał się starszy. - Fajnie, że przyszłaś, strasznie nudno tak samemu siedzieć - odparł, kierując się do salonu.

- Ze mną na pewno nie będzie ci się nudziło - uśmiechnęła się Cassy, siadając wygodnie na kanapie.

- Nie będę podważał twojego zdania, gdyż od dziś dziewczyny mnie przerażają - powiedział. Jednocześnie grzebał coś przy telewizorze, próbując podłączyć jeden z kabli od DVD.

- Haha, dlaczego? - zapytała rozbawiona.

- Szkoda gadać, ale to, co się dzisiaj wydarzyło.. Kosmos. Umówiłem się na randkę w ciemno z jakąś laską w kawiarence. Czekam sobie na nią i nagle przychodzi. No i wiesz.. Ładna blondynka, śliczny uśmiech, więc myślę sobie, że dobrze mi się trafiło.. He.. Do czasu. Pół godziny później planowała ze mną ślub i dzieci - opowiedział chłopak. Siedemnastolatka z niedowierzaniem zaczęła śmiać się na cały głos.

- Żartujesz, prawda? - dopytywała.

- No nie - zaśmiał się chłopak. - Mówię całkiem poważnie. Spytaj Rocky'ego lub Luci, całą drogę powrotną mieli ze mnie polewkę.

- Zabrałeś Rocky'ego i Lucę na randkę?

- Tak jakby, to długa historia. Tak czy inaczej.. Nigdy więcej żadnych randek przez internet - podsumował chłopak. - No dobra, co oglądamy? "To tylko seks" czy może "Ted"? - zapytał, pokazując koleżance dwie płyty.

- A jak ci się wydaje? - uśmiechnęła się słodko.

- Tak, tak wiem.. Kochasz Justina Timberlake'a - rzucił zabawnym głosem a następnie włożył do odtwarzacza płytę z filmem, w którym jedną z głównych ról grał ulubieniec towarzyszki. Chwilę później seans się zaczął i młodzież zaczęła oglądać. Początkowo w zupełnej ciszy, tymczasem po około dwudziestu minutach filmu rozpoczęła się dyskusja. - A teraz słucham co cię trapi?

- Co? O czym ty mówisz?

- Znam cię nie od dziś i widzę, że coś jest nie tak, więc słucham - uśmiechnął się, oczekując wyjaśnień.

- Ja zwyczajnie zbyt długo się zastanawiam i później dostaję kopa tuż przy samej mecie - westchnęła. Nie chciała jednak mówić wprost, że chodzi o jego młodszego brata, Riker nie musi o tym wiedzieć. - Poza tym moja mama poznała jakiegoś faceta i mam już ich wszystkich dosyć.

- Mniemam, że i tak mi tego głębiej nie wyjaśnisz, zatem udam się teraz do kuchni po żelki z nadzieją, że Ross nie będzie miał nam za złe zjedzenia ich - pogładził niebieskooką po kolanie i zmierzył we wspomniane przed chwilą miejsce.

- Gdzie jest Rydel? - spytała nie na temat Cassidy.

- Umm.. O ile się nie mylę to mieli pójść z Rossem na zakupy i później gdzieś tam jeszcze, a co? - odparł Riker, szperając w szafce w poszukiwaniu żelkowych misiów.

- A Ratliff?

- Nawet nie wiem. Może pojechał z nimi do sklepu. Ehh.. Chyba już nie ma żelek, ale za to znalazłem palu.. - urwał, gdyż spostrzegł stojącą tuż obok niego koleżankę. Zapatrzył się na nią na moment. - Ee.. Paluszki - kontynuował. 

___________________________


~DarkAngel