Rozdział 39: Expect the unexpected.

Hej, hej, po przeczytaniu rozdziału chciałabym, abyście odpowiedziały na pytania pod nim ;)
Miłego czytania ;*
___________________________________

- Rocky co się stało? Mógłbyś trochę bardziej uważać - rzuciła Rydel.
- Ty mi lepiej nie mów, co mam robić! - odburknął brunet.
- Oj tam, Ryd. Zapatrzył się na jakieś laski i tyle - zażartował Ratliff.
- Z tego co wiem, to jestem singlem, więc mogę się patrzeć na tyle dziewczyn, na ile tylko będę miał ochotę. Co innego, gdyby miał stałą partnerkę. Prawda Ell? - rzucił ironicznie do kumpla, który najwidoczniej nie był świadom tego, że Rocky widział jego zdradę.
- Eee.. Tak, jasne. Trzeba być wiernym - odparł skołowany.
- Właśnie. Choć w sumie, jeśli ot tak, jak gdyby nigdy nic pocałować się z przyjaciółka dziewczyny pod jej nieobecność, to by się nic nie stało. Prawda Ell?
- Umm... Chyba nie rozumiem do czego zmierzasz.
- Czego nie rozumiesz?! Tego, że całujesz moja siostrę i zdradzasz Emily?! Jak mogłeś jej to zrobić?! Myślałem, że jesteś inny. Że jesteś świetnym kumplem, że można ci ufać, a ty zrobiłeś tej dziewczynie takie świństwo. I zapewne jej o tym nie powiesz, prawda? Oczywiście, że nie! Bo po co? Przecież to, że pocałowałeś jej przyjaciółkę, to nic takiego. A ty, Rydel? - westchnął ciężko. - Po prostu szkoda słów. Kto jak kto, ale ty? Sądziłem, że nie potrafiłabyś nikogo tak skrzywdzić. I to jeszcze przyjaciółkę? Matko Boska! Co się z wami wszystkimi dzieje? - do gromadki dołączyła właśnie brunetka.
- Umm... Coś mnie ominęło?
- Tak, wiele. - burknął Rocky.
- Nic takiego. - wtrącił Ratliff.
- No dobra, a tak poważnie, o co chodzi? - dociekała Emily, zauważywszy napiętą atmosferę wśród przyjaciół.
- Noo... Właśnie, o co chodzi - mówił tajemniczo Rocky. - Rydel.., Ell.. opowiedzcie naszej koleżance, co się tutaj działo pod jej nieobecność - dodał podchwytliwie.
- Umm... Ee.. - jąkał się Ratliff. - N.. n nic takiego się nie.. nie wydarzyło, kochanie - w tej chwili drugi chłopak wybuchnął kpiącym śmiechem.
- Może ty moja naaajdroższa siostrzyczko postanowisz powiedzieć swojej PRZYJACIÓŁCE tę ciekawą historię, która miała miejsce, gdy jej nie było? Śmiało, kochana, Emily na pewno lubi historyjki - uśmiechnął się ironicznie brunet. - Podejrzewam, że dramaty zwłaszcza. - Rydel nie odpowiedziała. Stała jak wryta i patrzyła to na brata, to na Emi, która z niepewności nie mogła już wystać w miejscu.
- Dość! O co wam wszystkim chodzi? - zapytała drżącym głosem.
- Już ci wyjaśniam, przyjaciółko - rzekł Rocky. - Skoro ta dwójka chciała to przed ukrywać, to ja ci powiem, bo nie mogę znieść tego. Zapewne będzie to dla ciebie ciężkie...
- Rocky - przerwał Ellington, jednak kolega nie zamierzał zaprzestać mówić i kontynuował.
- ...i wcale się nie zdziwię, jeśli kogoś tutaj znienawidzisz. W każdym bądź razie pamiętaj, abyś była dzielna i nie płakała... Będziesz bardzo zawiedziona i zrozpaczona, gdy to usłyszysz. Nigdy nie zapominaj, że wciąż masz przyjaciół, którzy nigdy cię nie opuszczą. Bo chodzi o to, że ja... chodzi o to, że.... o to, że ja.... - próbował wydusić z siebie prawdę, ale nie mógł. Mimo wszystko nie mógł tego zrobić siostrze i przyjacielowi. Ale najbardziej powstrzymywał go widok Emi, która przerażona stała przed nim, a z jej oczu ledwo co nie wyleciały łzy. - ...chodzi o to, że ja.... że ja... jaa... ahh wysypałem na Cassidy miskę z natchosami i teraz ma brudna bluzkę i nie wiadomo jak to sprać! - wypowiedział w końcu na jednym wdechu z dramatycznym głosem.
- Ee.. Ale przecież ona miała na sobie moją bluzkę. O niee.. Rocky. Czemu nie patrzyłeś na drogę? - spytała z lekkim wyrzutem.
- Przepraszam. Zagapiłem się.
- Ehhh.. nic nie szkodzi. Jakoś się to dopierze. Ale na serio nie musiałeś mi aż tak podnosić ciśnienia o głupią bluzkę - zaśmiała się brązowooka. - Zreszta już nie ważne. Bałam się, że chodzi może o coś gorszego - kontynuowała. Em była osobą bardzo łatwowierną, więc nie trzeba było wiele kombinować, aby nakłonić ją do swych racji.
- Pójdę zobaczyć, co z moją bluzką - niedaleko zaszła, gdyż zaraz złapał ją Riker i zaciągnął do tańca pod pretekstem, że dziś jeszcze ani razu z nim nie tańczyła. Bez żadnego zwlekania dziewczyna się zgodziła.
- Rocky, dziękuję - powiedziała szczerze Rydel.
- Właśnie, na serio jestem ci wdzięczny.. Ale dlaczego jednak jej nie powiedziałeś?
- Nie myśl sobie, że dlatego, że zrobiło mi się was żal - rzucił niemiło. - W żadnym wypadku. Zrobiłem to tylko i wyłącznie dla Emily. Żeby w Sylwestra nie uświadamiać jej jakiego beznadziejnego ma chłopaka i przyjaciółkę - burknął, a następnie odszedł.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cassidy właśnie założyła bluzkę i wystarczyło już tylko ją zapiąć, gdy do pokoju wszedł Ross. Chłopak bez chwili zwlekania, pewnym krokiem zbliżył się do blondynki i cmoknął ją w usta, po czym wziął na ręce i postawił dopiero w swoim pokoju, gdzie od razu zamknął za sobą drzwi. Niezwłocznie ponownie podszedł do dziewczyny i kontynuował wcześniej wykonywaną czynność. Tym razem jednak robił to namiętniej i coraz bardziej zawzięcie i nachalnie. Nic więc dziwnego, że wkrótce niebieskooka, której z początku bardzo podobało się zachowanie partnera, teraz już miała dość i bez zastanowienia odepchnęła go od siebie, co wcale nie przyszło jej z łatwością, będąc w mocnym uścisku. 

- Ross co ty wyrabiasz? Prawie byś mi bluzkę ściągnął. - powiedziała poddenerwowana dziewczyna. Bluzka była bez ramiączek i w dodatku rozpięta, a jeszcze bardziej do jej niedoszłego zdjęcia przyczyniła się zachłannosc z jaką chłopiec obejmował partnerkę.
- Dla mnie to nie problem - odparł, jednocześnie znów podchodząc do blondynki i po raz kolejny natarczywie ją obejmując.
- Ross przestań. Słyszysz? Uspokój się - mówiła spokojnie, lecz stanowczo, jednak to nie skutkowało. - Przestań! - krzyknęła, uderzając jednocześnie chłopaka w twarz, co również go nie zatrzymało. Tak więc blondynka zawtórowała, tym razem o wiele mocniej. Chłopiec syknął z bólu i odruchowo puścił dziewczynę, chwytając się za policzek.
- Kotku... - zaczął, zbliżając się do partnerki.
- W tej chwili się uspokój, albo uderzę jeszcze mocniej! Odsuń się! - przerwała wypowiedź brązowookiego. To go jednak nie zatrzymało. Złapał nastolatkę za nadgarstki i przycisnął swym ciałem do ściany, wciąż jej nie wypuszczając.
- Kicia, to mnie bolało - odparł spokojnie, jednak w jego głosie wyczuwalna było narastająca złość.
- I dobrze! O to mi właśnie chodziło. A teraz w tej chwili mnie puść! – wykrzyczała, co jednak nie dało żadnego skutku.
- Kotuś, skarbie ty mój.. Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że jestem znacznie silniejszy od ciebie, prawda? No właśnie, więc powinnaś również wiedzieć to, że twoje szarpaniny są bezskuteczne – powiedział, całując dziewczynę po szyi.
- Odbiło ci?! Puszczaj! Nie mam teraz najmniejszej ochoty na wygłupy z tobą, więc skończ te głupie żarty, bo to wcale nie jest zabawne!
- Ależ kotku, to nie ma być zabawne. Sama mówiłaś, że to dla ciebie coś poważnego, więc nie ma miejsca na żarty.
- Słucham? Ross, do czego ty zmierzasz? – spytała lekko przestraszona.
- A do czego ja mogę zmierzać? Przecież rozmawialiśmy dzisiaj o tym – odpowiedział, coraz namiętniej całując szyję i ramiona blondynki.
- Że co?! Ross przestań! Puść mnie! Już! – ponownie zaczęła krzyczeć.
- Nie, nie kotku, to ty przestań. Przestań krzyczeć i pozwól mi kontynuować..
- A to, że nie mam ochoty, to co?! Poza tym nie masz prawa, więc masz mnie puścić! Słyszysz, nie możesz! – wyrywała się Cassy.
- Oczywiście, że mogę. Jestem twoim chłopakiem, więc mam prawo. A ty jako moja dziewczyny powinnaś być grzeczna i przestań się rwać – mówił zupełnie gładko, co jeszcze bardziej doprowadzało nastolatkę do szału, jednocześnie wciąż obmacując całe jej ciało.
- Nie pozwalam ci! Nie chcę! – wrzeszczała, a jej oczy uroniły pierwsze łzy. Blondyn położył rękę na ustach dziewczyny, by więcej nie krzyczała.
- Cassidy! Nie zmuszaj mnie do użycia siły. Skończ się wyrywać, bo przestanę być miły. Tego chyba nie chcesz. - warknął, po czym powolnie zabrał dłoń. - Choć odnoszę trochę wrażenie, że może właśnie ty tak chcesz?
- I co wtedy? Uderzysz mnie? Więc na co czekasz? Proszę bardzo!
- Kotku, w życiu bym cię nie uderzył. Kocham cię – rzekł czule i pocałował niebieskooką w usta, która niechętnie to odwzajemniła.
- Kochasz? – zapytała przez łzy z ironią.
- Oczywiście, że tak. Dlatego już nie zgrywaj niedostępnej i skończ wreszcie się kręcić? – wypowiedziawszy wrócił do swych czynności.
- Nie, nie jasne! Ross co się z tobą dzieje? Myślałam, że ci na mnie zależy, że mnie kochasz. Proszę cię, puść mnie. Nie możesz tego zrobić. Za dużo wypiłeś i ci odbiło. Błagam cię, Ross.. – nie kontrolowała już łez.
- Wcale mi nie odbiło! Mam się dobrze, jestem trzeźwy! Wiem co czynię. I nie płacz, kicia – otarł łzy z policzków blondynki. – Przecież nie zrobię ci krzywdy. Zabawimy się tylko i tyle. Będzie dobrze, zobaczysz – mówił bezproblemowo.
- Ja nie chcę.. – szlochała.  
- Ale ja chcę. Choć raz to ty się wysil i zrób to, czego ja oczekuję. A teraz proszę cię, rozbierz się – uśmiechnął się. – Chyba, że mam ci w tym pomóc.
- Nieee! – Cassy ponownie zaczęła się szarpać, jednak młodzieniec miał w znacznym stopniu więcej siły.
- Dobra, jak widać nie zamierzasz współpracować. A szkoda, bo myślałem, że już będzie w porządku - mruknął coraz bardziej poirytowany blondyn.
- Niby jak mam współpracować, skoro zmuszasz mnie do czegoś, czego nie chcę?! Po pierwsze nie chcę! Po drugie nie jestem gotowa! Po trzecie chcę to zrobić z własnej woli, a nie z przymusu! – płakała.
- Spokojnie. Zobaczysz, że już za moment ci się spodoba. Zdejmij bluzkę - rozkazał.
- Nie.
- Zdejmij bluzkę – powtórzył.
- Nie.
- Kotku.. Powiedziałem, żebyś zdjęła tę popieprzoną bluzkę! - krzyknął, uderzając dłonią o ścianę, tuż przy głowie Cassidy.
- A ja powiedziałam, że nie! I jedyne co jest tutaj popieprzone, to ty! – rzuciła nieumyślnie, jednak po chwili zdała sobie sprawę z tego, co powiedziała. Oo taak.., wiedziała, że przegięła i to mocno, a nie była do końca przekonana, czy to jeszcze bardziej nie podjudzi chłopaka.
- Jestem popieprzony? – spytał dla pewności, resztkami cierpliwości powstrzymując nerwy, na co blondynka tylko delikatnie, prawie niewidocznie skinęła głową. – Zgoda. Starałem się, znosiłem twoje marudzenie, by w zamian usłyszeć, że jestem popieprzony? Dosyć, koniec zabawy. Zdejmij tę cholerną bluzkę! - uniósł się, delikatnie szarpiąc partnerkę.
- Umm.. Nie.
- Jeeeny! Więc ci w tym pomogę – oznajmił, po czym złapał za bluzkę, jednakże niebieskooka wciąż nie dawała za wygraną. Po chwili Ross, mający już dość użerania się z nią, położył, a właściwie rzucił partnerkę na łóżko, aby było mu wygodniej oraz łatwiej pohamować ją.
- Nieee! Puść! Proszę cię! Zostaw mnie! – młodzieńcowi po dłuższej chwili udało się zsunąć z Cassidy koszulkę.
- Kiciaa.. nie chciałem, żeby tak wyszło, ale nie dałaś mi wyboru - zaczął łagodnie, gładząc włosy przestraszonej dziewczyny. - Kocham cię i przepraszam, że krzyczałem, ale chcę to z tobą zrobić, a ty wciąż tylko krzyczysz. Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo mnie pociągasz. 
- Ale ja tego nie chcę! - Ross nie zwracał uwagi na słowa dziewczyny. Zaczął ją całować pierw po szyi i ramionach, później po dekolcie, schodząc do brzucha. Niespodziewanie złapał za zamek od spódniczki, co zdecydowanie nie spodobało się blondynce, która znów zaczęła się szarpać.

__________________________


Heeeej! ;**
Jak się macie?  Jak Wam się podoba rozdział? ^^ Mi się podoba, a to się już dawno nie zdarzyło. Jest to początek naszego 'szokującego' rozdziału.

• Co sądzicie o zachowaniu Rossa?
• Co sądzicie o zachowaniu Ella i Rydel?
• A o zachowaniu Rockyego?
• I jak myślicie: co będzie dalej z Rossidy i Ellily (Ell i Emily) ?

Proszę o odpowiedzi w komentarzach ;)

~DarkAngel <3