Rozdział 95: It's a bit too much, too late.

- Emily, naprawdę nie każ mi tego robić.. – powiedział spokojnie Ellington, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszał. Dziewczyna nic nie odpowiedziała. Stała bacznie z rękoma skrzyżowanymi na piersi, wpatrując się ze stanowczą miną na chłopaka. Wyraźnie było widać, że wcale nie żartowała i naprawdę oczekuje od niego wyboru. – Nie mogę uwierzyć.. – westchnął, podszedłszy bliżej nastolatki. – Gdy cię poznałem, myślałem, że jesteś inteligentną, wyrozumiałą, fajną dziewczyną, która mimo swojego wieku, jest już wystarczająco dojrzała, aby wejść w prawdziwy związek. Niestety okazuje się, że zupełnie się pomyliłem i że wcale cię nie znam. Nie spodziewałem się po tobie czegoś takiego.. – przerwał, by złapać głęboki oddech, po czym znów zaczął mówić. – Wydaje mi się, że to nie ma dalej sensu.. Powinniśmy się rozejść – wydukał, spoglądając to na partnerkę, to na ziemię.
- Słucham? Chyba sobie żartujesz.. Po tym wszystkim chcesz mnie zostawić dla swojej byłej, która jak gdyby nigdy nic się tak nagle pojawiła? – zapytała oburzona brunetka. Trzeba jednak przyznać, że mimo swojej dezaprobaty była również dość zasmucona.
- Nie, nie zostawiam cię dla niej. Po prostu nie widzę sensu w dalszym ciągnięciu tego związku, jeśli ty każesz wybierać mi pomiędzy sobą a przyjaciółmi.. Zresztą sama powiedziałaś, że ostatnio ciągle się kłócimy – odparł brunet.  Z jednej strony czuł jakby ulgę, z drugiej natomiast sam nie mógł uwierzyć w przebieg sytuacji.
- Kazałam ci wybrać tylko między mną, a twoją byłą. I wybrałeś kogoś, kogo już w ogóle nie powinno być w twoim życiu, Ellington. Widać jak bardzo ci zależy – wycedziła, starając się powstrzymać łzy, które właśnie zaszkliły jej oczy.
- Nie dałaś mi wyboru, Emily. Nie obwiniaj mnie.
- Więc to wszystko to moja wina, tak? – rzuciła coraz bardziej zdenerwowana Emily, która wciąż utrzymywała swoje stanowisko odnośnie byłej dziewczyny partnera.
- Tego nie powiedziałem. Zapewne każde z nas gdzieś popełniło błąd, ale cóż.. Stało się – odparł, będący już coraz mniej przejęty Ratliff.
- Mam dość. Straszny z ciebie frajer. No tak, po co miałbyś się spotykać z taką szarą myszką, skoro możesz mieć co tydzień inną, prawda? Przecież jesteś sławny – mówiła donośnie, powoli pozwalając nerwom przejąć kontrolę.
- Po co jeszcze wciągasz w to karierę? Przecież to nie ma nic do rzeczy! – wzburzył się dwudziestolatek. – Zachowujesz się jak dziecko.
- Świetnie! Więc już kończę. Idź sobie do Rydel, do Kelly lub najlepiej do obydwóch. Jesteś zwykłym dupkiem! – krzyknęła na odchodne, szybkim krokiem zmierzając dróżką z powrotem do hotelu. Ellington powędrował za brunetką wzrokiem, jednak wszelkie komentarze zachował już dla siebie.

Gdy nastolatka zniknęła z pola widzenia, usiadł smętnie na ławce i zaczął bawić się rękoma. Jego myśli spiętrzone były wokół całego zajścia sprzed chwili. Wciąż nie docierało do niego rozstanie. Nie żałował go, żałował jedynie tego w jaki sposób do wszystkiego doszło. Jak by nie patrzeć, był on z Emily dość długi czas i nie jest mu ona zupełnie obojętna, zatem o wiele lepiej byłoby mu pozostając z dziewczyną w przyjaźni.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Riker.. – zaczął dość nieśmiało osiemnastolatek. – Mogę ci o czymś powiedzieć?
- Ha, wiedziałem, że już od jakiegoś czasu czaisz się, żeby mi coś powiedzieć – zaśmiał się dorosły. – O ile nie chcesz mi powiedzieć, że kogoś zabiłeś, możesz mówić – uśmiechnął się żartobliwie do brata.
- Nie no, aż tak to nie – powiedział przez śmiech młodszy. – Mnie za to prawie zabito, ale przetrwałem.
- Czyli musiałeś nieźle nabroić. Zatem słucham. Co przeskrobałeś? – spytał, odwracając się do Rossa i z wyraźnym uśmiechem wpatrywał się w niego podejrzliwie.
- Uhm.. Jesteś moim starszym bratem i mogę ci WSZYSTKO powiedzieć i nie będziesz się śmiał? – zapytał dla pewności, będąc coraz bardziej zawstydzonym.
- Tak, jasne – odparł powstrzymując śmiech Riker.
- Spałem z Cassy – wydukał z siebie na jednym tchu, po czym momentalnie spuścił głowę w dół.
- Co? – zapytał po chwili milczenia Riker z szeroko otwartymi oczami.
- Noo…
- W sensie, że.. spałeś OBOK niej, tak? – dopytywał starszy, mający już znacznie poważniejszą minę. Nie wyglądał jakby ta wiadomość w jakikolwiek sposób go ucieszyła. Może nawet wręcz przeciwnie.
- Um.. No nie.. Wiesz, o co mi chodzi.. – odparł, zasłaniając oczy z zawstydzenia. Z jednej strony cieszył się, że wygadał się o tym starszemu, z drugiej był tym strasznie onieśmielony, gdyż nigdy nie rozmawiał z nim na takie tematy.
- Aha.. – odparł krótko, odwróciwszy głowę w przeciwnym kierunku.
- Wszystko w porządku? – zapytał Ross, kładąc rękę na ramieniu brata, a następnie delikatnie się do niego zbliżył. - Ty dzisiaj cały dzień chodzisz jakiś naburmuszony – mruknął z niezadowoleniem młodszy.
- Nie chodzi o to, Ross. Po prostu.. nie spodziewałem się tego. Mam nadzieję, że się chociaż zabezpieczyłeś – odparł, rzuciwszy bratu sugestywne spojrzenie.
- Tak! Pewnie, że ta.. – urwał, zdając sobie sprawę, że wcale tego nie zrobił. Nie chciał jednak pogorszyć swojej sytuacji w oczach starszego, zatem postanowił go o tym nie informować. – Tak.
- Na pewno.. – parsknął pod nosem Riker, następnie wychodząc z pokoju, pozostawiając zdenerwowanego Rossa samego.

____________________________

Jeśli ktoś jeszcze nie zauważył, W DNIACH 24.02 - 25.02 BLOG BĘDZIE NIECZYNNY ZE WZGLĘDU NA WPROWADZANE NA NIM ZMIANY.  

I pytania do Was:
1. Czy Ratliff słusznie wybrał Kelly?
2. Co uważacie o rozstaniu Ratliffa i Emi? Dobrze się stało?
3. Czo ten Riker odpierdziela? 

Odpowiedzi w komentarzach. :)

~DarkAngel <3