Rozdział 94: Is it right or is it wrong?

Ratliff wyszedł z mieszkania i w nerwach wszedł do samochodu z zamiarem spotkania się z Emily. Sam nie był do końca pewien, co zrobi oraz co jej powie, gdy już zajedzie do hotelu. Jedynym czego był pewien było to, iż na pewno zamierza dowiedzieć się, czego dotyczyła jej rozmowa z Kelly. 

Na hotelowy parking zajechał po około pół godziny, gdyż tyle mniej więcej zajmował dojazd z domu Lynchów. Po krótkiej chwili zastanawiania się, wysiadł z auta i ruszył do wnętrza budynku. Gdy znalazł się pod drzwiami apartamentu dziewczyn, zapukał w nie kilkakrotnie. Otworzyła mu mama Cassidy, która od razu zaprosiła go do środka. Chłopak zauważywszy dość sporą grupę ludzi w salonie nieco się speszył, zatem poprosił swoją dziewczynę, aby przenieśli się w nieco bardziej ustronne miejsce. Poszli więc do hotelowego ogrodu i usiedli razem na ławce.

- Coś się stało? Dopiero co się pożegnaliśmy, a ty już wróciłeś? – uśmiechnęła się Emily, objąwszy bruneta w pasie. Ten wymigał się z uścisku i odsunął kawałeczek dalej, wywołując u nastolatki mieszane uczucia.
- Owszem, stało się – przytaknął Ell, ze stanowczą miną spoglądając na partnerkę. – Nie będę owijał w bawełnę, zapytam wprost. Dlaczego zachowujesz się w taki sposób wobec Kelly?
- Słucham? W jaki niby sposób? – zapytała z lekkim oburzeniem Em, nie dając po sobie poznać, jakoby rzeczywiście coś się między nimi wydarzyło.
- Nie udawaj. Ona mi o wszystkim powiedziała – odparł nie do końca szczerze. Wprawdzie dwudziestolatka nic mu nie chciała powiedzieć, ale brunet stwierdził, że może w ten sposób uda mu się trochę więcej od nastolatki wyciągnąć.
- Taka z niej dorosła, że skarży się wszystkim dookoła? – rzuciła drwiąco Emily.
- Nie skarżyła się, tylko to ja naciskałem, żeby mi powiedziała – stanął w obronie przyjaciółki.
- A ty jej oczywiście uwierzyłeś. Po czyjej jesteś stronie?
- Nie jestem po niczyjej stronie, ale w tej sytuacji jestem bardziej skory wierzyć, że jednak coś jej powiedziałaś – powiedział Ratliff, odwróciwszy się nieco mocniej w stronę Em.
- Świetnie. Więc co takiego ci powiedziała? – spytała coraz bardziej zdenerwowana, krzyżując ręce na piersi.
- Wszystko. Nie rozumiem, dlaczego ją tak potraktowałaś. Przecież żadne z nas nie daje ci powodów do zazdrości, wiele razy ci mówiłem, że to tylko przyjaciółka. Ona nawet się do mnie nie zbliża. Nie raz pytała mnie, co zrobić, żebyś ty choć trochę zmieniła do niej nastawienie. To nie jest typ dziewczyny, która wpycha się w cudze związki. Dlaczego nie możesz zachować się jak ona i choć spróbować być miłą?
- Pf, ona tylko stara się być miłą, żeby za wszelką cenę zwrócić twoją uwagę, żeby cię mieć po swojej stronie. I widzę, że póki co świetnie jej wychodzi, dajesz się ogłupić i wierzysz jakiejś ‘’koleżance’’ – powiedziała, stawiając nacisk na dane słowo – zamiast swojej dziewczynie.
- Kelly taka nie jest. Nawet nie dałaś jej szansy, tylko z góry ją oceniłaś. Myślałem, że jesteś bardziej dojrzała, Emily. Wiesz, że ona przez to chciała się wyprowadzić? – odparł, starając się zachować jak największy spokój.
- I bardzo dobrze. Jak widać zrozumiała, że mam rację – powiedziała zuchwale brunetka.
- Ah tak? Więc to ty jej kazałaś się wyprowadzić? – zapytał, będąc coraz bardziej rozdrażniony całą sytuacją. W życiu się nie spodziewał, że Emily byłoby stać na takie coś. Wiedział, że jest ona strasznie zazdrosna, ale nie, żeby aż tak.
- Powiedziałam jej, aby usunęła się z naszego życia. Tylko tu zawadza!
- Nie mogę uwierzyć, że posunęłaś się aż do tego stopnia – uniósł się z niedowierzaniem.
- A ja nie mogę uwierzyć, że taki z ciebie naiwny dupek! – wybuchła brunetka, nie mogąc już dłużej opanować nerwów. - Czy ty nie widzisz, że odkąd ona się pojawiła, w naszym związku jest coraz gorzej?!
- To nie przez nią. To przez to, że ty wiecznie starasz się wiercić dziurę w całym! Nie masz żadnego powodu, aby być zazdrosną o Kelly, a mimo to ciągle się jej czepiasz! – mówił Ellington, który również dał się ponieść nerwom.
- Nie mam?! A to, że twoja była z tobą mieszka nie jest wystarczającym powodem?! A to, że teraz ślepo bronisz jej, zamiast stanąć po mojej stronie też ci nie wystarcza?! – wyrzuciła, podnosząc się na równe nogi.
- Nie stał bym po jej stronie, gdyby nie była poszkodowana. Uwzięłaś się na nią, choć od samego początku ona stara się z tobą zaprzyjaźnić. A to, co jej dziś powiedziałaś, przeszło już wszelkie granice, Emily! – powiedział, wciąż nie dając się przekonać słowom dziewczyny.
- Wiesz, co jeszcze przekroczyło wszelkie granice? To jak świetnie bawiłeś się z Rydel w Sylwestra! I ty jeszcze śmiesz twierdzić, że to ja przesadzam?! Najpierw Rydel, a teraz Kelly, tak?! – wycedziła donośnie, nie zwracając uwagi na ludzi, przechodzących obok.
- Mieliśmy tego nie wspominać! – oburzył się dwudziestolatek.
- Tym razem jednak nie dałeś mi wyboru. Powiedz szczerze, czy ja coś dla ciebie w ogóle znaczę? – zapytała spokojniej, podchodząc bliżej chłopaka, spoglądając w jego oczy.
- Cóż za pytanie? Oczywiście, że tak. Jesteś dla mnie.. najważniejsza. W przeciwnym razie nie byłbym z tobą. Po prostu nie podoba mi się to jak traktujesz moją przyjaciółkę – odpowiedział z lekkim zawahaniem.
- Udowodnij to, Ratliff.
- Jak?
- Zdecyduj się. Ja albo ona – powiedziała stanowczo, starając się powstrzymać łzy, napływające do jej oczu.
- Słucham? Nie, nie możesz kazać mi wybierać – rzucił zaskoczony brunet. Tego zupełnie się nie spodziewał po dziewczynie.
- Mogę – odparła pewnie. – I właśnie to robię. Ja.. czy ona? Masz mi odpowiedzieć tu i teraz – dodała, wywołując u dwudziestolatka kompletny mętlik w głowie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Dom R5*

Ross siedział znużony na kanapie w salonie wciąż nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Zachowanie Rikera wciąż nie dawało mu spokoju. Starał się uwierzyć, że rzeczywiście chodziło mu tylko o złe samopoczucie, jednak i tak nie do końca dawał się do tego przekonać. Niemniej jednak stwierdził, że może trochę wyolbrzymia całą sprawę, zatem raz jeszcze postanowił spróbować zagadać do brata. Chcąc sprawić mu trochę przyjemności, przygotował uprzednio gorącą herbatę z miodem, cytryną i sokiem malinowym. Jest ona dobra przy chorobie, poza tym Riker ją uwielbiał.
Bez pukania wszedł do pokoiku, w końcu należał on również do niego, a następnie podszedł do łóżka brata i postawił na półeczce obok kubek z napojem. 

- Pomyślałem, że taka herbata dobrze ci zrobi. Lepiej, żebyś już teraz zaczął działać, zamiast czekać aż cię choroba rozłoży – odezwał się do starszego. Ten spojrzał na niego i delikatnie się uśmiechnął.
- Dzięki, Ross – powiedział, podnosząc się do pozycji siedzącej i poklepał miejsce koło siebie, dając osiemnastolatkowi znak, żeby usiadł obok. – Przepraszam, że byłem taki chamski. Trochę przesadziłem.
- Trochę.. – powtórzył blondas. – Spoko, nic się nie stało. Do każdego czasem przypałęta się jakieś choróbsko – uśmiechnął się wyrozumiale, wzruszywszy ramionami.
- Tak, pewnie.. Umm.. Pogramy w coś? – zapytał, wskazując głową w stronę xboxa.
- Jasne! – odparł zadowolony, po czym podszedł do urządzenia i sięgnął dwa pady, następnie wręczając jeden z nich bratu. – NBA?
- Może Mortal Komba?
- Okej. Znów chcesz przegrać? – uśmiechnął się zadziornie Ross, wkładając do konsoli płytę z grą.
- Ha! Dawałem ci fory. Dziś już na nie nie licz. Pokażę ci jak gra prawdziwy mistrz – powiedział z pewnością Riker, dumnie poprawiając koszulkę.
- Tia, już to widzę. Zniszczę cię tak jak ostatnio – odparł z przekonaniem młodszy, kładąc się obok brata na łóżku.
- Zobaczymy.
- Skoro jesteś taki pewny, umówmy się, że ten kto przegra będzie musiał zrobić jakieś zadanie – zaproponował z uśmiechem Ross, będąc pewnym, że tak jak z reguły bywa znów ogra starszego.
- Spoko – zgodził się bez zastanowienia. – Ah i Ross..
- Hm?
- Jakbyś chciał o czymś jeszcze pogadać, to możesz śmiało mówić – powiedział, przerywając na moment przekomarzanki.
- Dzięki, to chciałem usłyszeć – ucieszył się Ross. – Kocham cię.
- Ja ciebie też – uśmiechnął się Riker, po czym jedną ręką objął mocno osiemnastolatka. – Dobra, dzienny limit słodkości wyczerpany – zaśmiał się, przerywając czułości. – Teraz zamierzam skopać ci dupsko.
- Pf, to raczej ja skopię twoje!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Nieco wcześniej dom R5*

Rydel siedziała przy barku w kuchni, jedząc kanapkę i z niecierpliwością czekała na jakikolwiek znak ze strony Ratliffa i Kelly. Była strasznie ciekawa czy chłopakowi udało się wyciągnąć jakieś informacje z Voosen oraz czy przekonał ją aby została. Im dłużej oczekiwała na jakiś sygnał, tym bardziej miała ochotę po prostu wparować im do pokoju i dowiedzieć się jak przebiegają sprawy. Zapewne, gdyby jeszcze kilka minut więcej spędziła na zastanawianiu się, nie wytrzymałaby i zajrzała na górę. Na szczęście – dla niej – niespodziewanie na dół zszedł Ellington i bez kompletnie żadnego słowa wyszedł z domu. Wydawał się być dość zdenerwowany i roztrzęsiony.
Jeszcze bardziej zaintrygowana Rydel, od razu pobiegła na górę do przyjaciółki. Zastała ją siedzącą na łóżku, gapiącą się przed siebie bez żadnego słowa.

- Ej, co jest? Co się stało? I gdzie poszedł Ratliff? Wydawał się być nieźle wpieniony – odezwała się Delly, siadając koło brunetki i delikatnie szturchając ją w ramię.
- N.. Nie wiem – odpowiedziała krótko, wciąż w szoku wpatrując się przed siebie.
- O co chodzi? – zapytała zdziwiona blondynka, machnąwszy dłonią przed oczami przyjaciółki.
- Umm.. O nic – odparła Kelly, potrząsając głową. – Przepraszam, zamyśliłam się.
- O czym rozmawialiście? – dociekała dwudziestolatka, widząc, że brunetka jest wyraźnie czymś rozproszona.
- Możemy o tym na razie nie rozmawiać? Obiecuję, że pogadamy o tym, ale wieczorem, dobrze? Mam mały bałagan w głowie.
- Jasne, nie ma sprawy. Ale NA PEWNO pogadamy – powiedziała z naciskiem Delly.
- Obiecuję – uśmiechnęła się brunetka, opadając plecami na łóżko.
- Więc mnie jeszcze nie opuszczasz? – spytała z nadzieją, położywszy się przy koleżance.
- Na to też odpowiem ci wieczorem – zaśmiała się Kelly. – Póki co muszę pomyśleć nad kilkoma sprawami.
- Najlepiej się myśli w basenie. Idziemy się pomoczyć? – zaproponowała blondynka, wstając z łóżka.
- W sumie.. Czemu nie – ucieszyła się jej rówieśniczka i razem poszły do ogrodu, gdzie następnie wskoczyły do basenu.

____________________________

Hej! ;*
Lecimy z kolejnym rozdziałem! Mam nadzieję, że Wam się on podobał. :)
Cieszę się bardzo, że pod poprzednim rozdziałem pojawiła się pokaźna suma komentarzy i mam nadzieję, że pod tym będzie tak samo, a nawet i jeszcze lepiej! Nie będę się zbytnio rozpisywała, tylko króciutko napiszę to, co istotne.

Po pierwsze, chciałabym poprosić wszystkie osoby, komentujące z anonima o używanie chociażby jakiegoś podpisu (ksywki, imienia, inicjałów, czegokolwiek), aby łatwiej było mi Was rozpoznać oraz wiedzieć mniej więcej kto konkretnie komentuje.
I tu dziękuję Cleo M. Cullen za doradzenie mi takiego rozwiązania.

Po drugie, pod poprzednim rozdziałem ktoś uznał, że jestem nieuprzejma (proszę o nie rozpędzanie teraz kłótni na hejty w komentarzach :) ), choć osobiście uważam, że nic niemiłego nie napisałam. Niemniej jednak, jeśli ktoś ma jakieś skargi, zażalenia co do mojej osoby, bądź co do bloga, możecie śmiało pisać na mojego maila ( better--together@wp.pl ) i wtedy razem jakoś rozwiążemy ten problem. :) Oczywiście możecie pisać do mnie w każdej sprawie, nie tylko w negatywnej.

I na koniec pytanka do Was:
1. Kto ma rację Ratliff czy może Emily?
2. Kogo wybierze Ellington? A może nie będzie w stanie wybrać?
3. Co gryzie tego Rikera?

Odpowiedzi w komentarzach. I do następnego! ;)

~DarkAngel <3