Rozdział 93: The heart wants what it wants.

Około godziny czternastej do domu wrócił Ross wraz z Rydel. W drodze powrotnej rozmawiali trochę o wydarzeniach z wesela, a gdy zajechali na miejsce od razu rozeszli się po swoich kątach. Delly udała się na górę do swojego pokoju, aby przebrać się w bardziej wygodne ciuchy, osiemnastolatek natomiast, zauważywszy na kanapie w salonie Rikera, od razu z uśmiechem ustał naprzeciw telewizora, zasłaniając tym samym bratu obraz.

- Czeeeeeeść – odezwał się młodszy.
- Hej, możesz mi odsłonić? – zapytał lekko poirytowany Riker, który właśnie był w trakcie oglądania meczu.
- Nie zapytasz jak było? – zasmucił się Ross.
- Umm.. Jak było? – spytał starszy, wychylając się na wszystkie strony, usiłujac zobaczyć telewizję.
- Spoko – odparł obojętnie blondas, wzruszając ramiona.
- No to spoko, czy teraz możesz się przesunąć?
- A nie spytasz co robiłem? – nalegał młodszy.
- Ehh co robiłeś? – westchnął Riker, będący coraz bardziej zmęczony zachowaniem brata.
- Hmm.. Nic takiego – odpowiedział tajemniczo Ross, starając się zaciekawić starszego.
- Okej – rzucił Rik, pokazując osiemnastolatkowi, by przesunął się z jego pola widzenia.
- Nie interesuje cię, co KONKRETNIE robiłem? – oburzył się nastolatek. Dorosły pokiwał przecząco głową. – Dobra! Oglądaj sobie ten głupi mecz! – burknął, po czym w nerwach skierował się do kuchni.
- Taki właśnie mam zamiar – odpowiedział Riker, wiedząc, że w ten sposób jeszcze bardziej zdenerwuje młodszego. Słusznie twierdził. Ross popatrzył przez moment na dorosłego i w końcu nie wytrzymał.
- No dobra! Powiem ci! Już nie musisz tak nalegać! – krzyknął, ponownie podchodząc do brata. – A więęęc.. – zaczął, wskakując na kanapę i zajmując miejsce koło dwudziestodwulatka.
- Przecież ja nic nie mówiłem..
- Riker ciii – uciszył starszego, kładąc mu palec na ustach. – Rozumiem, jesteś ciekawy, już nie musisz mnie tak wypytywać. Opowiem ci o wszystkim – odparł, kiwając przy tym głową. Starszy patrzył jedynie na brata z ubolewaniem, jednak nic mu nie odpowiedział, tylko pozwolił kontynuować swoje wywody. – To będzie dłuuuga i emocjonująca historia, mój bracie.
- Yey – rzucił bez żadnych emocji Riker.
- A więc tańczyłem, ee.. jadłem, piłem, później znowu tańczyłem i.. i to tyle – uśmiechnął się podekscytowany Ross. Riker spojrzał na niego z jeszcze większym politowaniem.
- Wow, to było niesamowite – powiedział cierpliwe dorosły.
- A wiesz co w tym wszystkim jest najlepsze? – kontynuował coraz bardziej nabuzowany.
- Nope.
- Jestem z Cassy – rzucił dumnie z zadowoleniem.
- Co? – zdziwił się Riker, momentalnie skupiając całą swoją uwagę na bracie.
- Noo – ucieszył się blondyn.
- Jesteście razem, bo TY tak mówisz? Ona chociaż o tym wie? – odezwał się cynicznie starszy.
- Uh, oczywiście, że tak! Całowaliśmy się! – odpowiedział pewnie osiemnastolatek. – Cudownie, prawda?
- Świetnie – Riker wstał z kanapy. - A teraz idę do sypialni, gdzie w spokoju będę mógł obejrzeć telewizję – mruknął niezbyt przyjemnie, zmierzając w stronę schodów.
- Okej – zasmucił się Ross. – Wiesz, mieliśmy z Cass o tym na razie nikomu nie mówić, ale tobie mówię o wszystkim.. Myślałem, że będziesz się cieszył razem ze mną.. – powiedział do odchodzącego blondyna. Następnie lekko przytłoczony jego zachowaniem, usiadł smętnie na kanapie.
- Ross.. – starszy odwrócił się na pięcie, a następnie wrócił do brata. – Przepraszam.. Cieszę się. Po prostu.. źle spałem i trochę kiepsko się czuję, chyba będę chory – odparł, położywszy rękę na karku młodszego.
- Naprawdę? Coś cię boli? – zapytał z przejęciem osiemnastolatek.
- Naprawdę. I nie, po prostu kiepsko się czuję. Pogadamy o tym kiedy indziej, ok? Teraz chciałbym pójść do pokoiku i trochę poleżeć – wyjaśnił, prawie że nie spoglądając na towarzysza. Co jakiś czas rzucił jedynie na niego okiem.
- Okej, przepraszam, nie wiedziałem, że źle się czujesz. Nie zawracałbym ci tak to głowy.
- Spoko – uśmiechnął się delikatnie Riker. Wstał z sofy i ponownie ruszył na schody.
- A co będziesz tam sam robił? – zapytał Ross, idąc za dorosłym.
- Obejrzę końcówkę meczu.
- Może obejrzymy razem? – zaproponował z zadowoleniem młodszym.
- Nie. Zrozum, Ross, jestem zmęczony, chcę trochę odpocząć. Wybacz – powiedział stanowczo, po czym wszedł do pokoiku i zamknął drzwi tuż przed nosem osiemnastolatka.
Ten nie wiedząc jak zareagować, postanowił poszukać towarzystwa w innych częściach domu. Pierw zajrzał do Rocky’ego i Ellingtona, a nie zastawszy ich, skierował się do Rydel. Zapukał delikatnie w drzwi, a następnie wszedł.
- Wow, co się stało? – zapytał, zauważywszy zapłakaną brunetkę w ramionach siostry.
- Ross, idź sobie – odezwała się Delly, wyraźnie nie chcąc stawiać przyjaciółki w niekomfortowej sytuacji. Przecież nikt nie lubi, gdy wszyscy się na niego gapią w takiej sytuacji.
- Ale chcę wiedzieć o co..
- Później porozmawiamy – przerwała chłopakowi, dając mu do zrozumienia, aby od razu opuścił pomieszczenie.

Blondyn bez słowa wyszedł, nie chcąc się już dłużej napraszać. Po raz kolejny napadło go uczucie lekceważenia i to jeszcze gorsze niż zeszłej nocy, gdy to przyjaciele nie zwracali zbytnio uwagi na to co mówi. Tym razem został dość niemiło ‘’olany’’ przez rodzeństwo, któremu przecież nic złego nie zrobił. Chciał jedynie porozmawiać i wygadać się przed kimś, kto by go wysłuchał. Tym kimś miał być Riker, gdyż to jemu zawsze zwierzał się dosłownie ze wszystkiego. Pomimo, iż kochał całe swoje rodzeństwo jednakowo mocno, to z najstarszym miał najlepszy kontakt i najlepiej się dogadywał. Pomimo tego, że dorosły twierdził, iż źle się czuje, coś Rossowi nie dawało z tym spokoju. Niby od samego początku nie był on szczególnie zainteresowany opowieściami osiemnastolatka, jednakże jego nieprzyjemny ton pod koniec rozmowy oraz to jak zatrzasnął mu drzwi przed nosem, było aż zbyt chamskie. Rydel natomiast mogła powiedzieć w nieco delikatniejszy sposób, że chce pobyć z Kelly sama. Poza tym, jakby nie patrzeć brunetka to też jego przyjaciółka, więc może byłby w stanie jakoś załagodzić sytuację. Ale nie, przecież najłatwiej jest go od razu wyprosić, bez żadnego słowa wytłumaczenia.
Zrezygnowany udał się na parter, gdzie właśnie dostrzegł ściągającego buty Ratliffa. Po raz kolejny pojawiła się w nim odrobina nadziei, że może chociaż on będzie na tyle łaskaw, by spędzić z nim trochę czasu.

- Hej, Ell – odezwał się smętnie, stając koło kumpla.
- A ty co masz taką minę? – zapytał, idąc do kuchni, po czym wyciągnął z lodówki karton soku.
- Chciałem z kimś pogadać, ale każdy mnie zbywa. W dodatku są niemili – odpowiedział, biorąc z suszarki dwie szklanki, następnie stawiając je koło bruneta.
- Sorry Ross, ale mam ważniejsze sprawy do roboty – wzruszył ramionami Ell i zaczął odchodzić od młodszego, który jedynie wydał z siebie jęk oburzenia. Momentalnie jednak zawrócił i z delikatnym śmieszkiem powiedział – żartowałem. Mów co się dzieje – szturchnął blondyna łokciem, po czym nalał do szklanek trunku.
- No bo sporo się wczoraj wydarzyło i chciałem o tym pogadać z Rikerem, ale on kompletnie olał to, co powiedziałem i w dodatku zatrzasnął mi drzwi przed nosem, tłumacząc się, że ‘’będzie chory’’ i chce pooglądać telewizję – wygarnął, biorąc łyk soku.
- Riker? – zdziwił się Ratliff. – Jeszcze ze dwie godziny temu śmiał się i nie wyglądał na.. złego ani chorego tym bardziej.
- Ah tak? To świetnie, teraz czuję się gorzej. Tym bardziej, że przecież nic nie zrobiłem – wycedził będąc w coraz większej rozsypce. – Poszedłem zatem do Rydel, ale ona też mnie wygoniła! A chciałem pomóc, bo widziałem jak Kelly płacze. Dzięki Bogu, że teraz chociaż ty raczysz mnie wysłuchać.
- Powiedziałeś, że Kelly płacze?
- Tak. Ale póki co, to to i tak nieistotne, bo Rydel już się tym zajmuje. Chodzi o to, że ja już naprawdę nie wiem..
- Tak, tak – wtrącił się Ratliff, dość szybkim krokiem odchodząc od blondyna. – Yy.. później pogadamy, Ross – dodał, wbiegając po schodach na górę.
- Ratliff.. – westchnął po cichu Ross, nie mogąc znieść, że kolejna osoba go zostawiła. Przez moment dosłownie zebrały mu się w oczach łzy. W ostateczności wyciągnął z kieszeni komórkę i postanowił zadzwonić do Cassidy, wiedząc, iż ona na pewno znajdzie dla niego trochę czasu.

***- Słucham? – odebrała po kilku sygnałach.
- Hej, kotku – uśmiechnął się, gdy tylko usłyszał głos ukochanej. – Co robisz? – zapytał, siadłszy na kanapie.
- Siedzę z mamą i tym jej gachem. Przylazł tu i teraz jestem zmuszona z nimi siedzieć i udawać szczęśliwą – odpowiedziała z niezadowoleniem.
- Aż tak źle? – zaśmiał się blondas.
- Tak. Nie wiem czemu, ale jakoś go nie lubię. A jak by tego brakowało, zaraz ma przyjść jego syn – westchnęła ciężko siedemnastolatka.
- Przyjdź do mnie – zaproponował zachęcająco.
- Chciałabym – uśmiechnęła się. – Na szczęście jest ze mną Em.
- Dobre i tyle – zaśmiał się Ross. – Wiesz, że nie mogę zapomnieć o tym, co robiliśmy – powiedział, zmysłowo zmieniając głos.
- Ja też, bardzo cię kocham.
- Ja ciebie też. Zobaczymy się jeszcze dzisiaj? Nie mieliśmy zbyt wiele okazji, żeby pobyć we dwoje.
- Wiem.. Dzisiaj nie dam rady, bo zapewne oni prędko nie pójdą, ale jutro możemy – powiedziała z przekonaniem. – I teraz przepraszam, ale muszę już kończyć, bo mnie wołają. Papa, kocham cię. Później zadzwonię.
- Ehh.. Okej. Pa.. – westchnął, następnie zakańczając połączenie.***

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Nieco wcześniej w domu R5, po godzinie 13*

Kelly weszła do pokoiku, zamknąwszy za sobą drzwi i bezradnie rozłożyła się na łóżku. Sytuacja z Emily wciąż nie dawała jej spokoju. Z każdą chwilą rozmyślań, coraz bardziej obwiniała się ona za całe zajście. Może nie powinna była przyjmować oferty Ratliffa i poszukać sobie innego miejsca zamieszkania, zamiast pakować mu się do domu. Wtedy zapewne nie było by takich problemów i nieporozumień ze strony szesnastolatki.
Dziewczyna podniosła się z łóżka i włączyła laptopa. Po około półgodzinnym szperaniu w Internecie, podeszła do półki z ubraniami i bez pośpiechu zaczęła wyciągać z niej swoje ciuchy. Niespodziewanie do pokoiku weszła Rydel, a zauważywszy, że brunetka pakuje swe rzeczy do torby, od razu postanowiła zainterweniować.

- Co się dzieje? – zapytała, wyciągając z rąk przyjaciółki garstkę koszulek, po czym odłożyła je na łózko. – Czemu się pakujesz?
- Chyba najwyższa pora, żebym znalazła sobie jakieś mieszkanko – odpowiedziała brunetka, ponownie biorąc ubrania do ręki i pakując je do walizki.
- Nie, dlaczego? – zdziwiła się Rydel, wyciągając rzeczy rówieśniczki, nie pozwalając jej się zapakować.
- No bo ile można mieszkać u kogoś na garnuszku? Źle się z tym czuję – odpowiedziała, siadłszy na łóżku blondynki.
- Nie mieszkasz u nas na garnuszku. Przecież znamy się od wielu lat, a poza tym składasz się z nami na wszystko, co kupujemy – zwróciła uwagę Rydel, dosiadając się do przyjaciółki.
- Ale i tak.. Nie wiem, naprawdę mi dziwnie.
- Na pewno? Bo mi się wydaje, że chodzi o coś innego – analizowała blondynka, nie dając się przekonać słowom dziewczyny.
- Na pewno – uśmiechnęła się Kelly, kontynuując pakowanie ubrań.
- Pokłóciłaś się z Ellem? – zapytała, kucnąwszy przy przyjaciółce.
- Nie, no coś ty – odpowiedziała jednoznacznie i z przekonaniem.
- Więc o co chodzi? – dociekała Rydel. Była ona doprawdy ciekawską osobą, więc gdy coś ją zaintrygowało, nie odpuszczała, dopóki nie dowiedziała się prawdy.
- O nic – rzuciła krótko, zerkając w oczy rówieśniczki. Po chwili spoglądania się w nią łzy zaczęły napływać do jej oczu, więc odwróciła głowę przeciwnym kierunku, nie dając nie po sobie poznać.
- O nic, jasne. I dlatego płaczesz, tak? – burknęła Rydel, objąwszy mocno Voosen. Nie mówiąc nic, pozwoliła, by się trochę wypłakała przed dalszą częścią wywiadu, którego mimo wszystko nie zamierzała odpuścić. Wkrótce rozległo się ciche pukanie, poprzedzające wejście Rossa.
- Wow, co się stało? – zapytał, zauważywszy zapłakaną brunetkę w ramionach siostry.
- Ross, idź sobie – odezwała się Delly, wyraźnie nie chcąc stawiać przyjaciółki w niekomfortowej sytuacji. Przecież nikt nie lubi, gdy wszyscy się na niego gapią w takiej sytuacji.
- Ale chcę wiedzieć o co..
- Później porozmawiamy – przerwała chłopakowi, dając mu do zrozumienia, aby od razu opuścił pomieszczenie. Blondyn bez żadnego więcej słowa, postąpił zgodnie z wolą dorosłej.
- Dzięki, nie chcę w to wszystkich mieszać – odezwała się Kelly, pociągając nosem.
- Spoko, ale mnie akurat masz w to wmieszać – odpowiedziała Rydel, powtórnie próbując wyciągnąć z przyjaciółki jakieś informacje.
- Nie widzę takiej potrzeby, Rydel. Doceniam to, że chcesz mi pomóc, ale choćby nie wiem co, nie powiem ci. Przepraszam.
- Mogłabym ci jakoś pomóc, jestem twoją przyjaciółką – nalegała.
- Wiem, ale ja nie potrzebuję pomocy. Nic takiego się nie stało, naprawdę. Po prostu jestem trochę zbyt emocjonalna – zaśmiała się Kelly, ocierając z policzków łzy, które wciąż co jakiś czas wypływały z jej oczu.
- Niech ci będzie, ale nie pozwalam ci się stąd wynieść. Nie w takim momencie. Wyciągaj te ciuchy – podeszła do torby dziewczyny, po czym zaczęła ją rozpakowywać.
- Delly, proszę cię.. – przerwała jej Kelly.
- Ja ciebie też.
- Co się stało? Ross mówił, że płakałaś – wtrącił się Ellington, który zupełnie bezszelestnie wtargnął do pokoju dziewczyn.
- No jeszcze ciebie mi tu brakowało – westchnęła niezadowolona brunetka.
- I bardzo dobrze, że przyszedł. Może on coś z ciebie wyciągnie. Zostawiam was – odparła Rydel, odchodząc od przyjaciółki. – A ty.. – skierowała do Ratliffa. - ..jeśli nie przekonasz jej, że ma tutaj zostać, to zarobisz porządnego kopa – zagroziła z uśmiechem i wyszła. Brunet  pociągnął za nią wzrokiem, a następnie zbliżył się do drugiej przyjaciółki.
- Płaczesz, chcesz się wyprowadzić.. O co biega? – zapytał Ell, podtrzymując przesłuchania Rydel.
- O nic. Czy nie możecie po prostu odpuścić? Jest okej, chcę tylko znaleźć sobie jakieś mieszkanie, a nie ciągle siedzieć na waszym – powiedziała, starając się przekonać dwudziestolatka.
- I dlatego płakałaś? Kelly, znam cię jak nikt inny. Nie widziałem cię przez rok, czego strasznie żałuję, ale wciąż potrafię rozpoznać, kiedy kłamiesz i kiedy coś jest nie tak. Więc teraz w tej chwili masz powiedzieć, co się stało. Chcę ci pomóc, jestem twoim przyjacielem – wypowiedział się stanowczym, donośnym tonem Ellington. Poza tym, że znał on brunetkę na tyle dobrze, że doskonale wiedział, kiedy coś ukrywa, dziewczyna nie była zbyt dobrym kłamcą, zatem nie trudno było zauważyć, kiedy mija się z prawdą.
- Nie powiem ci, więc skończ – rzuciła. Rzeczywiście kłamczucha była z niej marna, jednak uparta jak mało kto.
- Czy to ma coś wspólnego z Emily? – zapytał, zupełnie jakby czytał dziewczynie w myślach.
- Nie – odparła krótko.
- Kłamiesz.
- Nie, nie kłamię – twardo stała przy swoim. Nie chciała się ‘’skarżyć’’ z głupich, dziecinnych kłótni. W końcu nie ma już pięciu lat. Poza tym Ell mógłby się wściec i uznać, że dziewczyna kłamie, bądź, co według Kelly było mniej prawdopodobne, mógłby niepotrzebnie pokłócić się z siedemnastolatką.
- Spójrz mi w oczy i to powtórz – rozkazał, chwytając dziewczynę delikatnie za policzki tak, by patrzyła mu w oczy. Nie odezwała się nawet słowem. Od razu odchyliła głowę w przeciwnym kierunku. – Co ci powiedziała?
- To nie twój interes, Ratliff – wycedziła, chcąc ukryć prawdę.
- Owszem, mój. Powiedz mi, porozmawiam z nią o tym – odezwał się nieco spokojniej, jednak wciąż w sposób zdecydowany.
- Powiedziałam nie i zdania nie zmienię. Skończ drążyć temat – burzyła się brunetka.
- Dobrze, więc sam się jej o to zapytam! Pasuje? – krzyknął Ratliff, będąc coraz bardziej zdeterminowanym całym zajściem.
- Po cholerę?! Daj spokój tej dziewczynie! Czemu to cię tak bardzo interesuje?! Dlaczego nie możesz odpuścić?!
- Interesuje mnie, bo mi na tobie zależy! – wyrzucił się siebie, wprawiając brunetkę w osłupienie. Momentalnie zaniemówiła. – Nie mogę znieść tego widoku! Nie mogę patrzeć jak płaczesz i jak jesteś smutna! I nie mogę pozwolić, żeby ktoś cię krzywdził! Czuję się jak kompletny idiota, że pozwoliłem, aby kontakt zupełnie nam się urwał.. Ale myślałem, że tak będzie lepiej. I dla mnie i dla ciebie. Myślałem, że zapomnę – wyspowiadał się początkowo donośnie, jednak z każdym słowem coraz spokojniej, stojąc nieopodal brunetki i nieustannie wpatrując się w nią. Stali przez moment w milczeniu. – Byłaś dla mnie najważniejsza.. – wydukał, opuszczając pokój, zatrzaskując za sobą głośno drzwi. – Jesteś.. – powiedział szeptem do siebie, obierając drogę na dół. Założył buty i bluzę, po czym wyszedł z domu.  

_________________________________

Hej!
Oto obiecany rozdział. :) Jakże emocjonujący.

A teraz kilka pytań do Was:
1. Co uważacie o zachowaniu Rikera wobec Rossa? 
2. Jak byście się czuli na miejscu Rossa?
3. Czy Kelly słusznie postępuje, chcąc się wyprowadzić i broniąc Emily?
4. Co uważacie o wyznaniach Ellingtona?
5. Jak po tym wszystkim zmienią się relacje Emily, Ratliffa i Kelly?

~DarkAngel <3