Rozdział 92: Here we go again.

*Dom R5*

Nazajutrz najwcześniej z domowników wstała, rzecz jasna, żeńska część towarzystwa. Jako pierwsza Kelly, nieco później Lexie i Emily. Chłopcy natomiast gnili jak gdyby nigdy nic w łóżkach, zatem dziewczyny postanowiły przygotować im małą niespodziankę i zorganizować śniadanie. Z taką inicjatywą wyszła najstarsza z dziewczyn, chcąc trochę załagodzić sytuację między młodszymi koleżankami, które od samego rana nie odezwały się do siebie ani słowem. Kelly niemalże od razu się zgodziła, Emily natomiast, chwilę pokręciła nosem, jednak ostatecznie również się zgodziła. 
Postanowiły przygotować coś zwyczajnego, tradycyjnego, bez żadnych niestworzonych wymysłów. Przecież liczy się dobry gest, a chłopcy na pewno będą równie zadowoleni. Poprzestały zatem na jajkach na bekonie i tostach. 
Gdy tylko zdążyły rozstawić naczynia i prowiant na stole, chłopcy, a właściwie to już mężczyźni, zjawili się. Nie można zaprzeczyć, że widok śniadania, czekającego na stole, pozytywnie ich zaskoczył.

- No nieźle – uśmiechnął się Rocky, spoglądając na smakowicie zastawiony stół.
- Dziewczyny się postarały – przyznał Riker i bez zwlekania zasiadł z kolegami do posiłku.
- Miłe przywitanie? – zapytała blondynka, stając przy brzegu stołu.
- Najlepsze – odpowiedział z pełną buzią Ellington.
- Proszę dziękować tej pani, to był jej pomysł – powiedziała z zadowoleniem Kelly, obejmując w pasie Lexie.
- Ale wykonanie wspólne – odparł do brunetki uśmiechnięty Riker. – Wy nie jecie?
- Jemy, jemy – odpowiedziała Emily, a następnie razem z dziewczynami dosiadły się do chłopaków. 

Rozmowa przebiegała przyjaciołom dość przyjemnie i praktycznie cały czas towarzyszyło im rozbawienie, gdyż chłopcy co rusz prześcigali się w opowiadaniu kawałów. Najlepiej wychodziło to Ratliffowi, jako iż to on miał największy talent komediowy. Niemniej jednak pozostali chłopcy również dobrze sobie radzili i nie mieli problemu w rozbawieniu towarzystwa. Śmiechom nie było końca, do momentu, gdy Rocky nieumyślnie strącił talerz Emily wprost na jej koszulkę. Tragedii nie było, jednakże znajdowały się na nim resztki jajek, które wylądowały na ubraniu brunetki.

- Ups – zaśmiał się pod nosem dziewiętnastolatek. – Wybacz.
- Ale jaja – skomentował Ellington. – Czaicie? – zapytał z uśmieszkiem. Riker wyciągnął rękę i przybił kumplowi żółwika.
- Ha, ha, zabawne – mruknęła nastolatka, podnosząc się od stołu. Ratliff słodko się uśmiechnął i posłał jej buziaka.
- Serio przepraszam – odparł Rocky, spoglądając na koleżankę.
- Spoko, nic się nie stało – uśmiechnęła się brunetka. – Pójdę do łazienki i nie będzie śladu – ruszyła w stronę schodów, prowadzących na górne piętro.
- Umm.. Pomogę ci – zaoferowała się Kelly, zmierzając za nastolatką.

Zdawać by się mogło, że młodsza nie usłyszała propozycji Voosen, gdyż nawet tego nie skomentowała. Udała się do łazienki, zupełnie nie zwracając na znajomą uwagi. Dopiero, gdy dwudziestolatka zapukała do drzwi, po czym powolnym krokiem weszła do środka, spojrzała na nią i się odezwała.

- Po co tu przyszłaś? – zapytała Emily, sięgając z umywalki gąbeczkę.
- Chciałam ci pomóc – odpowiedziała Kelly, podchodząc bliżej nastolatki.
- Uważasz, że nie potrafię wyczyścić bluzki? – siedemnastolatka spojrzała zbulwersowana na towarzyszkę.
- Nie, nie o to mi chodziło.. – odparła zmieszana. – Po prostu chciałam być miła i uznałam, że to dobra okazja, aby nieco załagodzić nasze relacje. Ellington na pewno by się ucieszył.
- Wiem lepiej co cieszy Ellingtona. I najlepiej by było, gdybyś w ogóle się stąd usunęła. Myślisz, że jestem idiotką? Tylko udajesz taką miłą, żeby mu się przypodobać, żeby myślał, że ty jesteś taka.. wspaniała, a ja tylko wiecznie mam jakieś problemy, tak? W takim razie uświadom sobie, że trafiłaś na niewłaściwą osobę. Odczep się od Ratliffa i zniknij z naszego życia najszybciej jak się da, zamiast niszczyć nasz związek. On i tak będzie po mojej stronie. Skończ to – powiedziała stanowczo wzburzona Emily, wprawiając dwudziestolatkę w osłupienie. Następnie opuściła pomieszczenie i wróciła do reszty towarzystwa, w ogóle nie dając po sobie poznać, co miało miejsce przed kilkoma minutami.

Kelly stała jak wryta przez dłuższy moment, kompletnie nie wiedząc jak zareagować. Zamknęła drzwi od środka, a łzy same zaczęły napływać jej do oczu. Z reguły nie zwraca uwagi na słowa innych i nie daje ze sobą w ten sposób postępować. Tym razem jednak nie wytrzymała i emocje wzięły nad nią kontrolę. Słowa siedemnastolatki tak bardzo ją dotknęły, że aż się zanosiła, byle tylko się nie rozpłakać. Przecież ona nic takiego nie zrobiła, a została tak potraktowana. Została oskarżona o coś, czego wcale nie miała w zamiarze zrobić, wręcz przeciwnie. Jej intencje wobec nastolatki były doprawdy dobre i jedyne na czym jej zależało, to zburzenie tej okropnej niechęci między nimi. A Ellington.. Jego traktowała jedynie jak przyjaciela. Fakt, był dla niej kimś bardzo ważnym, ale cieszyła się tym, że jest on szczęśliwy z kimś innym. W życiu nie zabrała by się za zajętego faceta, ani tym bardziej nie próbowałaby rozbić jego związku.

– Wróciłam – uśmiechnęła się Emily, siadając obok ukochanego.
- A Kelly? – zapytał zaciekawiony nieobecnością przyjaciółki.
- Zaraz przyjdzie, jest w łazience. Poprawia włosy czy coś – odpowiedziała, po czym cmoknęła bruneta.
- A to za co? – zaśmiał się Ell.
- Za nic. Kocham cię – powiedziała, raz jeszcze składając na jego ustach pocałunek. Tym razem jednak bardziej namiętny.
- Już jestem – oznajmiła dwudziestolatka, wchodząc do pokoiku. – Coś mnie ominęło? – zapytała, starając się stworzyć wrażenie zadowolonej.
- Jedynie pokazy czułości.. – przekręcił oczami Riker, którego od pewnego czasu prześladował ‘’syndrom singla”.
- Widzę właśnie – odparła, spoglądając na Ratliffa i Emi, której uśmiech mówił sam za siebie. Dwudziestolatek zerknął na nią speszonym wzrokiem, a następnie od razu spuścił głowę w dół.
- Nie ma nic lepszego niż siedzieć samotnie przy stole z dwiema parami zakochańców – westchnął niezadowolony Riker. – Pociesza mnie jednak fakt, że nie jestem jedyny w tej rodzinie – dodał z wyrazem zadowolenia.
- Tak bardzo zdesperowany, co bracie? – szturchnął starszego Rocky. Ten spojrzał na niego groźnym wzrokiem. – Umm.. Więc jak tam poszło wam w łazience? – zapytał brunetki, zmieniając temat. – Obie jesteście w jednym kawałku, uśmiechnięte, więc chyba nie tak źle?
- Nieee, jest okej, prawda? – odpowiedziała z uśmiechem Emily, zerkając na starszą. Kelly spojrzała na Ellingtona, a następnie ponownie wróciła wzrokiem do siedemnastolatki.
- Tak, jakoś udało nam się.. Jest okej – odpowiedziała nieszczerze uśmiechając się. Nie chciała pokazywać przy wszystkich, że coś jest nie tak. Tym bardziej nie zamierzała nikomu mówić, co wydarzyło się na górze. Wiedziała, że wtedy wszystko wskazywałoby na to, że niby rzeczywiście chce podłożyć młodszej świnie.
- Ooo cieszę się, że w końcu się dogadałyście – powiedział triumfalnie Ellington, będąc wyraźnie zadowolonym. Zależało mu, aby dziewczyny się dogadały, gdyż każda z nich była dla niego ważna. 

Młodzież chwilę jeszcze podyskutowała, aż wreszcie zdecydowali się zrobić porządek po śniadaniu. Tradycyjnie nastąpił podział obowiązków. Tym razem znoszeniem naczyń zajął się Rocky z Kelly, zmywaniem Emily z Lexie, natomiast odkurzeniem Riker z Ellingtonem. Po skończonych czynnościach powoli zaczynali rozchodzić się w swoje strony. Dziewiętnastolatek z dziewczyną wyszli na spacer, Em poprosiła Ratliffa, by odprowadził ją do domu, zatem w mieszkaniu pozostali jedynie Riker oraz Kelly, którzy również z czasem porozdzielali się po swoich pokojach.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Hotel Suzie’s*

Rydel i Cassidy obudziły się mniej więcej w tym samym czasie, około godziny dwunastej. Nie była to zbyt wczesna pora, aczkolwiek zasnęły one grubo po szóstej, zatem miały prawo pospać trochę dłużej.
Po przebudzeniu około pół godziny leżały jeszcze w łóżku, dyskutując o swoich snach i różnych innych pierdołach. Powylegiwałyby zapewne dłużej, gdyby nie przypomniało im się o chłopcach, których wczoraj zostawiły na pastwę losu. 

- Wiesz, chyba powinnyśmy sprawdzić co u chłopaków – odezwała się Rydel, opierając się na łokciu i patrząc na blondynkę.
- Ojejku! Kompletnie o nich zapomniałam! – rzuciła Cassidy, wstając z łózka. – W sumie to w nocy ich jakoś nie słyszałam. Trochę się obawiam, że mam w salonie rzeź – zaśmiała się, zakładając kapciuszki.
- To nie jest zabawne, oni naprawdę są zbyt cicho – powiedziała Delly, podchodząc szybko do drzwi, po czym od razu je otworzyła i weszła do salonu. Nie spostrzegając żadnego z nich sprawdziła jeszcze w drugim pokoiku, jednak tam również ich nie zastała. – Nie ma ich – odparła lekko oburzona.
- Możee.. Nie chcieli mi zakrwawić dywanu – wyszła z pewną sugestią młodsza.
- Tak, albo poszli do Luci – rzekła bardziej racjonalnie dwudziestolatka.
- Pf, moja opcja też jest możliwa.. – rzuciła pewnie blondynka, następnie wychodząc ze starszą z mieszkania. Chwilę później znalazły się przed drzwiami do apartamentu Włocha. Siedemnastolatka wyciągnęła z kieszeni kartę, którą następnie bezproblemowo otworzyła wejście.
- Masz kartę do jego pokoju? – zdziwiła się dorosła.
- Tak, on też ma do mojego – odpowiedziała siedemnastolatka, wchodząc do środka. Od razu chwyciła przyjaciółkę za bluzkę i przyciągnęła do siebie. – Nie żyją – powiedziała, patrząc na nią.
- Albo się upili i teraz śpią – stwierdziła brązowooka, pukając młodszą w głowę, wskazując drugą ręką na stół, na którym stały dwie puste butelki po alkoholu. Na kanapie przy stole leżeli natomiast dwa zaginieni. Dosłownie jeden przy drugim. Można by nawet powiedzieć, że po części jeden NA drugim.
-Po dłuższym namyśle stwierdzam, że to też jest jakaś opcja – pokiwała głową młodsza, następnie podchodząc do śpiącej dwójki z zamiarem obudzenia ich.
- Poczekaj! – krzyknęła szeptem (genialne, DarkAngel, genialne..) starsza, wyciągając z tylnej kieszeni komórkę. – Ja muszę zrobić zdjęcie. Nigdy nie wiadomo, kiedy ten mały gnom zalezie mi za skórę, a ja będę potrzebowała go trochę poszantażować – oznajmiła przebiegle, następnie strzelając chłopcom kilka zdjęć.
- Jesteś podła – powiedziała krótko Cassy. – Wyślesz mi je później – uśmiechnęła się podstępnie, a następnie kilkakrotnie szturchnęła nastolatków. Obydwaj po chwili powolnie otworzyli oczy i przeciągli się, jednak byli tak zaspani, że nawet nie zwrócili zbytniej uwagi na swoją wzajemną bliskość. Dziewczyny wymieniły się spojrzeniami. – Uhm.. Bardzo się cieszę, że się dogadaliście, ale nie do końca rozumiem wasze namiętne uściski.. Trochę mnie ten widok peszy – zwróciła się do nich Cassidy, widząc, że nic z tym nie robią.
- Coooo? – wyjąkał przez zaspany głos Luca, w dalszej kolejności wymieniając się z leżącym na nim Rossem spojrzeniami. Obaj chwile na siebie popatrzyli, a wraz z momentem przeanalizowania całej sytuacji, od razu gwałtownie podnieśli się z sofy.
- Widzę, że noc się udała – zaśmiała się Rydel.
- Słyszałeś coś, mój drogi przyjacielu? – zapytał bruneta Ross, rozglądając się po pokoju.
- Hmm.. Nie, amico mio (mój przyjacielu) – odpowiedział  z pewnością Włoch. – Wiesz, chyba napiję się herbaty, chcesz też? – zapytał, udając się w stronę kuchni.
- Si – odpowiedział Ross. – Pomogę ci, kumplu – dodał, idąc za starszym.
- Dobraaa, o co chodzi? – spytała zdezorientowana Rydel, opierając się o blat w kuchni.
- Zwykłą czy owocową? – Luca wyciągnął z szafki dwa pudełka, następnie pokazując je młodszemu.
- A zrobię wyjątek, niech będzie owocowa. Zaszaleję – zaśmiał się blondyn.
- Możecie nam wyjaśnić o co wam na litość boską chodzi? – wtrąciła się Cassy, widząc jak chłopcy zupełnie nie zwracają na nie uwagi.
- Idźcie stąd sobie, przeszkadzacie nam w naszych męskich rozmowach – rzucił Luca, naśladując ton dziewczyn sprzed zeszłej nocy.
- Uh, właśnie – przytaknął Ross. – Mamy dzisiaj męski dzień. W ogóle wiesz co, Luca, kupiłem sobie tą nową grę.
- Outlasta?
- Tak! Jeszcze nawet nie miałem okazji, żeby pograć – odpowiedział. Dziewczyny stały w miejscu i bacznie przyglądały się chłopakom.
- Ależ wy jesteście głupi – skomentowała Delly.
- Jeszcze tu jesteście? – rzucił w ich kierunku Ross.
- Ah tak? Jesteś pewien, że chcesz w to grać, Ross? Naprawdę? – odezwała się do niego Cassidy.
- Umm.. Ugh.. Nie – odpowiedział zrezygnowany, po czym podszedł do siedemnastolatki i mocno ją przytulił. – Kochaj mnie.
- A co z męską solidarnością?! – oburzył się Włoch.
- Wybacz, bracie. Lepiej się poddać, póki mamy okazję – powiedział blondas, kładąc rękę na ramieniu bruneta.
- Babbeo! (frajer!) – odparł na to Włoch.
- Nie wiem, co powiedziałeś.. ale to odwołaj – rzucił wzburzony blondyn.
- Zmuś mnie – wzruszył ramionami dwudziestolatek.
- Ah tak?
- Chłopcy! Dość! – wtrąciła się Rydel. – Jeszcze chwilę temu obściskiwaliście się na kanapie, a teraz znów się kłócicie? – westchnęła.
- Nie kłócimy się, tylko droczymy – sprostował z uśmiechem Luca.
- Właśnie, okazało się, że mamy z Lucą wiele wspólnego. Chociażby samo to, że jego nazwisko jest prawie takie samo jak moje imię. Mega! – powiedział podekscytowany, przybijając brunetowi żółwika.

___________________________

Hej! 

Kolejny rozdział, przybliżający nas do końca opowiadania. :')

Tradycyjnie kilka pytań do Was:
1. Co uważacie o zachowaniu Emily?
2. Jak myślicie, czy sytuacja zaistniała między Em i Kelly wyjdzie na jaw?
3. A jak zachowa po tym wszystkim Kelly?
4. A jak Wam się podobają nowe relacje Luci i Rossa? Myślicie, że mogą być z nich dobrzy przyjaciele czy raczej nie?

Odpowiedzi w komentarzach.

~DarkAngel <3