Rozdział 32: It's official.

- Co-ty-tu-robisz? - wydukała do półnagiego blondyna.

- Ee.. - zmieszał się chłopiec, drapiąc nerwowo po głowie. - Niezręczna sytuacja.

- No co ty. - odparła sarkastycznie. - I to w samych bokserkach. - spostrzegła. - Różowych? - zachichotała.

- Masz coś do moich różowych bokserek? - spytał szeptem Ross.

- Nieee.., skąd. Tylko teraz proszę mi wyjaśnić, co robisz w moim pokoju? W samych bokserkach! - pytała rozbawiona Emily.

- Ciiiszeeej. Bo ktoś nas usłyszy. - brązowooki uciszył przyjaciółkę, kładąc jej palec na ustach.

- Spoko, sorry. Słucham wyjaśnień. 

- No więc chcesz wiedzieć co ja tu robię tak? - pytał speszony Ross.

- Taak oraz dlaczego jesteś w bokserkach?

- Eee... - zaczął skrępowany. - No więc.... Cassy... to znaczy myy..... no dobra, jaa... - dukał spięty.

- Yhyyymm.. co ty? - pytała dalej ciemnowłosa.

- Oj no, dałabyś mi spokój. Czuję się niekomfortowo w takiej sytuacji, a ty mnie jeszcze męczysz. - zrobił smutną minę.

- Ooo.. pseplasam. - Emily poklepała Rossa po plecach. - A teraz gadaj.

- Już wiem, czemu się przyjaźnicie z Cassy. Obie jesteście takie wredne. - zażartował blondyn.

- Taaak. - uśmiechnęła się Em. - A teraz słucham.

- No dobra. Bo ja ee... - zawahał się. - Dobra. Oboje wiemy dlaczego Cassy jest taka spięta, a ja jestem zamknięty w samych bokserkach w jej pokoju, podczas gdy was ani nikogo innego nie było w domu. Więc zostaniemy przy tym, czy mam teraz wymyślić w pośpiechu jakąś bajeczkę typu, że moje wszystkie ciuchy zostały zeżarte przez niespodziewany atak plagi moli? - odparł Ross.

- Ee.. - Emily wybuchnęła śmiechem. - Domyślam się, co tu się działo.

- Coo? Ee.. Niee. Do niczego nie doszło. - odparł zmarnowany, usiadłszy na łóżku.

- Czyżby? - spytała podchwytliwie brunetka, siadając przy koledze.

- Tak, na pewno. Bo przyszła jej mama, a później wy. - powiedział smutny.

- Ohh.. Biedaczku. - zachichotała, kładąc głowę na ramieniu Rossa. - Biedny jesteś.

- Ja wiem. - przytaknął chłopiec, oparłszy łepetynę o głowę przyjaciółki.

Po kolejnych dwudziestu minutach rozmowy, Emi postanowiła wrócić do reszty towarzystwa. W salonie toczyła się właśnie rozmowa na temat wigilijnych planów. Wszyscy aktywnie uczestniczyli w dyskusji, lecz mimo to nie uszło uwadze Cassidy, to, że brunetka jest wyraźnie zadowolona.

- Co robiłaś tam tak długo? - spytała podejrzliwie przyjaciółkę.

- Musisz wszystko wiedzieć? - uśmiechnęła się Emi. - Później sobie porozmawiamy.

- Co ty produkowałaś tam te ciuchy? - spytał Rocky.

- A może znalazłaś sobie nowego chłopaka i przetrzymujesz go w pokoiku, hmm? - zażartował Ellington.

- Tak, wiesz. Przetrzymuję tam wysokiego, brązowookiego blondyna. - odpowiedziała sarkastycznie brunetka.

- Rossa? - zaśmiał się najstarszy z towarzystwa. Po chwili Emily wraz z Cassidy również zaczęły chichotać.

- A tak właściwie, to gdzie jest Ross? - spytała Rydel, zauważywszy nieobecność brata. - Był z tobą na plaży. - skierowała ze znaczącym uśmiechem do drugiej blondynki.

- Ee... No, no był, ale już poszedł. - odpowiedziała.

- Dokąd?

- Do domu chyba. Ale wspominał coś, że jeszcze do sklepu po resztę prezentów musi iść. - wyjaśniła przekonująco blondynka.

- To spoko. A my już się chyba powinniśmy zbierać, jest strasznie późno. - zauważyła Rydel.

- Ehh... - zrobił smutną minę Rocky, spoglądając na słodkości.

- Może weźmiecie sobie ciasto do domu, ja jutro kupię nam nowe. - zaproponowała Katie, zauważywszy smutek Rocky'ego.

- Niee, nie, na praw...

- Ohh... z miłą chęcią, skoro tak pani nalega. - przerwał siostrze uradowany brunet, po czym zabrał ciasto. - Ee.. a ma pani może jakąś reklamówkę?

- Tak, mam. - kobieta zaczęła się śmiać i podała chłopcu torbę.

- Dziękuję bardzo za przepyszne ciacho, którym nie podzielę się z Ratliffem. Do widzenia. - pożegnał się Rocky.

- Chciałbyś. - burknął Ell. - Łaskę zrobisz, że mi dasz!

- Owszem, zrobię.

- No to zaraz zobaczymy! - krzyknął Ellington w stronę starszego. - Do widzenia. - skierował do kobiety i pobiegł za brunetem, uciekającym właśnie do samochodu.

- Do widzenia. - śmiała się dorosła.

- Ja strasznie za nich przepraszam. - zaczęła Rydel. - To są takie duże dzieci i nie zawsze potrafią się zachować.

- Ależ nie ma sprawy. - uśmiechnęła się Katie. - To bardzo mili i sympatyczni chłopcy. Naprawdę, nie przejmuj się ich zachowaniem, są młodzi. - zaśmiała się.

- Oo.. dziękuję. - zdziwiła się Rydel. - No cóż, ja już też będę się zbierała. A może przyszłaby pani jutro do nas? Nasi rodzice przyjeżdżają, a mama z pewnością by się ucieszyła. W Miami nie zna praktycznie nikogo.

- Z miłą chęcią, kochanie.

- To świetnie. Do widzenia. Pa dziewczyny, do jutra. - pożegnała się z przyjaciółkami całusem w polik i pobiegła do samochodu.

- No dobrze dziewczynki, ja już też pójdę do Suzie. - oznajmiła kobieta, a następnie wyszła.

- Uff... - odsapnęła blondynka, rzuciwszy się na łóżko. - Ross! Możesz wyjść! - krzyknęła w stronę pokoiku, z którego już po chwili wyszedł wspomniany blondyn.

- Jeeeenyyy... Co tak długo? - spytał chłopiec.

- Twoje rodzeństwo to straszne gaduły, a Rocky to żarłok, więc powinieneś wiedzieć. - odpowiedziała rozbawiona Cassidy.

- Dobra, koniec o rodzeństwie Rossa. Teraz oczekuję wyjaśnień. - powiedziała Emily.

- Wyjaśnień? Jakich wyjaśnień. - zapytała Cass.

- No czy wyy.. jesteście razem? - zachichotała uradowana brunetka.

- Tak. - odparł stanowczo uśmiechnięty Ross.

- Nie. - powiedziała Cassy, równocześnie z blondynem.

- Nie? - posmutniał chłopak.

- Tak? - zdziwiła sie dziewczyna.

- Umm... - zdumiła się Emi. - To jesteście parą, czy nie?

- Teraz to ja już sam nie wiem. - oburzył się Ross. - Jej się spytaj. - powiedział, siadając na sofie.

- Czego nie wiesz? To takie trudne do zrozumienia? - zadała pytanie niebieskooka.

- Najwidoczniej tak. - irytował się chłopiec. 

- Ee.. Dobra, to bez sensu, skończcie się kłócić. - próbowała złagodzić sytuację Emily.

- My się nie kłócimy, tylko prowadzimy konstruktywną dyskusję. - odparł Ross.

- Właśnie, że się kłócimy. - parsknęła Cassy.

- To nie jest kłótnia, kotku, tylko konstruktywna dyskusja.

- Podejrzewam, że ty nawet nie wiesz, co to słowo oznacza.

- Nieprawda! Właśnie, że, że wiem. - skłamał chłopiec. - No dobra, nie wiem. I co z tego? Chodzi o to, że wszystko było okej, a ty teraz nagle mi mówisz, że nie jesteśmy parą?! Więc niby co w tym jest takiego zrozumiałego?

- A jesteśmy? Jakoś nic mi o tym nie wiadomo, nikt mnie o tym nie poinformował. 

- Okeeeej, to ja się pójdę umyć. - oznajmiła brunetka, a następnie ruszyła do łazienki.

- Mam ci to na papierze wydrukować? - dokuczył.

- Nie! Teraz już mi niczego nie musisz drukować i nad niczym się już nie musisz zastanawiać! - zdenerwowała się dziewczyna i skierowała w stronę pokoju.

- Kotek! - rzucił Ross, łapiąc dziewczynę i przyciągając ją do siebie. - Skończmy tę kłótnię.

- Przecież to nie kłótnia, to konstruktywna dyskusja.

- Ojj.. ty. - uśmiechnął się chłopak, próbując pocałować nastolatkę, która go odepchnęła.

- Nie dotykaj, puść mnie. - powiedziała niezbyt przekonująco.

- Nie puszczę cię. - zaśmiał się delikatnie.

- Puść! Nie chcę z tobą rozmawiać. - ciągnęła wciąż niepewnie.

- Wiem, że chcesz. - mrugnął do niebieskookiej, ponownie nachylając się w stronę jej ust.

- Nie. Nie chcę, masz mnie puścić.

- Kicia, uspokój się. - mówił czule chłopiec, po raz kolejny próbując cmoknąć dziewczynę.

- Nie chcę się uspokajać. Puść mnie.

- Dobrze. - odparł zrezygnowany, wypuszczając dziewczynę z objęć.

- Dobrze. - powtórzyła dziewczyna.

- Dobrze. - ponowił chłopak.

Po niezręcznej chwili milczenia i wpatrywania się w siebie wzajemnie, chłopiec podszedł do blondynki i jeszcze raz zbliżył się do jej ust, aby móc ułożyć swe wargi na jej. Tym razem Cassidy z chęcią odwzajemniła pocałunek i mocno wtuliła się w chłopaka.

- Kotkuuu... - zaczął niepewnie chłopiec, obejmując partnerkę.

- Co?

- Już w porządku?

- Nie.

- Ee.. Okeeej. - odparł skołowany, a dziewczyna jeszcze mocniej się do niego przytuliła. Przez kolejne kilka minut stali w objęciach w zupełnej ciszy. Żadne z nich nie odezwało się ani słowem, dopiero Cassidy w końcu raczyła przemówić.

- Przepraszam. - wydukała po cichu.

- Za co? Nic nie zrobiłaś.

- Zrobiłam. Rozpętałam niepotrzebną kłótnię. 

- Ojj.. tam, nie przesadzaj. To nie była kłótnia, tylko konstruktywna dyskusja. - zaśmiał się chłopiec. - A zresztą miałaś rację, nie jesteśmy parą.

- Jak to? - spytała dziewczyna.

- Nawet ci tego nie zaproponowałem, a jako chłopak powinienem. - uśmiechnął się.

- Widzę, że mnie rozgryzłeś. - zachichotała.

- Jeszcze nie, ale jestem coraz bliżej. - powiedział zadowolony. - Więc Cassidy, zostaniesz moją dziewczyną? - spytał wesoły.

- Ale ty jesteś głupi. - zaśmiała się blondynka. - Oczywiście, że tak. Ale wiesz, że zrobiłeś z tego wydarzenie, jakbyś mi się oświadczał.

- Jeszcze nie dziś. - uśmiechnął się Ross. - Z tym jeszcze troszkę poczekajmy.

- Jesteśmy ze sobą dopiero od minuty, a ty już masz takie plany. - zażartowała.

- Plany to ja mam już od dawna. - odparł, po czym czule pocałował dziewczynę.

_________________________________________________________________

Heeej :*
Macie tutaj kolejny rozdział :). Ta część wydłużyła mi się tak bardzo, że rozdział świąteczny dodam dopiero następnym razem, przepraszam. Postaram się dodać go jutro (a właściwie, to już dzisiaj) wieczorem, bądź w poniedziałek (tj. Wigilia) wcześnie rano, gdyż później nie będę miała czasu ;).

Dobranoc dziewuszki ;*. Ja również spróbuję już zasnąć, ale od dwunastej w nocy męczę się z dokończeniem tego rozdziału, aby móc go Wam wstawić jak najszybciej, gdyż jutro mnie nie będzie przy komputerze prawdopodobnie cały dzień. Ale w razie, gdybym napisała rozdział sobie na telefonie, a nie dała rady osobiście go wstawić, to poproszę Gosię, aby mnie wyręczyła :).

~DarkAngel ;**