Rozdział 43: I don't wanna live forever.

*pół godziny wcześniej u Rossa*

Zdesperowany chłopiec podążał właśnie wzdłuż ulicy, wracając od swojego przyjaciela z planu - Caluma - u którego spędził ostatnie kilka dni. Tym razem jednak, postanowił wrócić do domu, gdyż doskonale zdawał sobie sprawę, że wszyscy, a zwłaszcza Rydel, przejmują się jego zniknięciem. A przecież to nie ich wina. Nie może złościć się na nich za coś, do czego się w najmniejszym stopniu nie przyczynili. Niespodziewanie blondyna zaczepiła pewna dziewczyna, Kaitlyn.

- Hej, Rossy. - powiedziała z wyraźnym uśmiecha na twarzy.
- Kaitlyn? Czego chcesz? - odparł kompletnie bez żadnych emocji.
- Porozmawiać. Daj mi parę minut, proszę. - ciemnowłosa zaczęła przymilać się do Rossa.
- Dobra. - zgodził się w sumie bezproblemowo.
- Ale nie tutaj. Możemy wejść na lody do kawiarni, co ty na to? - zaproponowała. - I żeby nie było, ja stawiam.
- Skoro tak, to chodźmy.
Po niedługim czasie Ross wraz z Kaitlyn zaszli na miejsce. Zajęli stolik dwuosobowy, a po przyjściu kelnera zamówili tylko po kawie. Widać było, że blondyn nie miał teraz najmniejszej chęci na rozmowy z kimkolwiek, no chyba, że byłaby to Cassidy. Tak więc siedział i tylko czekał, aż ciemnowłosa rozpocznie swoje wywody.

- Chciałam porozmawiać o nas. - zaczęła Kaitlyn.
- O nas? - zdziwił się chłopak.
- Tak. Bo ja wiem, że źle robiłam, nie powinnam była cię wykorzystywać. Ale dopiero po naszym zerwaniu zrozumiałam, jak bardzo cię kocham. I słyszałam, że ty i Cassidy się rozstaliście, więc może my spróbujemy jeszcze raz, co misiu. - mówiła, gładząc włosy i szyję chłopaka.
- Ee.. - Ross zamyślił się na chwilę. - To nie jest dobry pomysł. Ja kocham Cassy. A ty.. ty się dla mnie nie liczysz. - w tym momencie go zamurowało. Przypomniał sobie, jak dokładnie to samo powiedziała mu Cassidy w dniu ich rozstania. - Zależało mi na tobie, ale.. to, co zrobilaś, to było zbyt wiele. Cześć.

Ross wstał z krzesła, jednak zatrzymała go dziewczyna. Ustała naprzeciw niego, a po chwili delikatnie cmoknęła go w usta. Zdziwiony całym zajściem nie zrobił nic, stał i pozwolił na to. Po kilku sekundach ciemnowłosa powtórzyła czyn, tym razem robiła to namiętnie i o wiele dłużej. Najdziwniejsze było to, że blondyn wciąż stał i pozwalał dziewczynie na kontynuację. Był w takim szoku, że nic więcej nie mógł zrobić, nie potrafił, praktycznie w ogóle się nie ruszał. Jednak gdy tylko zauważył, że wzrok partnerki błądzi gdzieś za nim, odwrócił się, by zobaczyć obiekt rozpraszający ciemnowłosą. Jego wzrok ujrzał Cassy, a widząc łzy, zalewające jej twarz, serce o mało mu nie pękło. Kaitlyn, widząc przejęcie nastolatki posłała Rossowi szeroki uśmiech. Ten złapał dziewczynę mocno za nadgarstek i zaciągnął do łazienki, a następnie przecisnął ją do ściany, co chyba jej się spodobało.

- Lubię cię takiego. - ucieszyła się Kaitlyn.
- Jak ty..
- Wiem, że tego chcesz, Rossy - przerwała i z uśmiechem na twarzy zaczęła rozpinać koszulę partnera.
- Przestań - powiedział stanowczo.
- Oj daj spokój, misiu. To będzie tylko jednorazowe, a później jeśli będziesz chciał, to dam ci spokój. Choć zapewne nie będziesz chciał. - ciągnęła, nie przerywając odpinać kolejnych guzików.
- Jak mogłaś to zrobić?! Zrozum, że nic nas nie łączy! Wszystko zniszczyłaś! - krzyczał rozwścieczony.
- Ta suka na ciebie nie zasługuje!
- Nie waż się tak o niej mówić.
- Co ona ma czego ja nie mam?! - Kaitlyn zaczęła szlochać.
- Przede wszystkim nie jest tobą.
- Ale ja jestem lepsza! Nie pozwolę ci z nią być! - ciągnęła, obejmując chłopaka.
- Ty jesteś nienormalna. Powinnaś się leczyć. Zrozum, że już nie jesteśmy razem.
- Ona mi cię zabrała!
- Nie, sam tak zdecydowałem, ona mi tylko pomogła dostrzec jak okropnym człowiekiem jesteś. Narazie. - odparł, po czym udał się z stronę wyjścia.
- Ona tego pożałuje! Zobaczysz! Nie daruję jej tego! - ciemnowłosa zwróciła się do blondyna, który już opuścił pomieszczenie.

Zdenerwowany do granic możliwości wsiadł do auta, do którego musiał się kawałek przejść , ponieważ stało ono zaparkowane pod domem Caluma. Chłopiec postanowił pojechać od razu do domu, aby uspokoić resztę rodzeństwa, choć wiedział, że bez krzyków się nie obejdzie. Jechał około piętnastu minut, gdy nagle samochód zaczął zwalniać i wydawać nietypowe dźwięki. Ross jadąc właśnie ulicą prowadzącą między lasem, zjechał w pierwszą lepszą leśną dróżkę, aby sprawdzić co jest tego przyczyną. Otworzył maskę wozu, ale wszystko wydawało się być tak jak powinno. Z powrotem wsiadł do czterokołowca i nacisnął pedał gazu. Jedyną reakcją był głośni warkot oraz czarna chmura, wylatująca z rury wydechowej. ‘’Świetnie!” krzyknął sam do siebie blondyn. ‘’Noo dalej! Ruszaj! Błagam cię!” mówił do auta, jednak to nie pomagało ‘’Nie możesz mi tego zrobić!”. Kolejny krótki czas Ross ‘walczył’ z pedałem, aby w końcu mógł pojechać, jednakże znudziło mu się to, tak więc wysiadł z samochodu i postanowił zrobić sobie mały spacerek do domu na pieszo. Co prawda były to raptem dwa kilometry, ale mimo wszystko chłopiec nie miał teraz najmniejszej ochoty maszerować z buta. Aczkolwiek nie miał wyboru. ‘’Nie mogę uwierzyć, że nawet ty jesteś przeciwko mnie..” rzucił smętnie na odchodne. Mniej więcej po przebyciu kilkuset metrów na nieszczęście blondyna rozpętał się dosyć silny wiaterek, a niebawem z chmur zaczęły lecieć duże krople wody. Deszcz był na tyle mocny, że kilkadziesiąt kroków dalej, Ross był przemoczony do suchej nitki. ‘’Cóż za ironia losu..” pomyślał. Z każdym dniem jego pech się coraz bardziej nasilał, ale dziś jest chyba najgorszy w jego życiu. ‘’Jeśli tak ma wyglądać cały rok, to ja dziękuję za takie życie.” powiedział sam do siebie, powstrzymując się od płaczu.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cassidy z hukiem weszła do apartamentu. To, co teraz czuła było nie do opisania. Prze najróżniejsze myśli chodziły jej po głowie. W pośpiechu sięgnęła po telefon i wykręciła numer do przyjaciółki. Po kilku sygnałach dziewczyna odebrała.

**- Co je… - Rydel nie dokończyła, gdyż przerwała jej niebieskooka.
- Proszę przyjedź do mnie! – wydukała drżącym głosem.
- Cassy co jest? – przestraszyła się starsza.
- Błagam cię. Ja.. ja sobie coś zrobię. Nie chcę by.. być sama. – ciągnęła przez płacz.
- Uspokój się o co chodzi?!
- Widziałam Rossa… - zaczęła. – I on.. był z.. z Kaitlyn.... Całował ją.
- Coo?! Dobra, nieważne. Ja nie dam rady do ciebie przyjechać, bo jestem u rodziców, ale..
- To Riker, Rocky, ktokolwiek. Proszę - wtrąciła się błagalnym tonem.
- Tak, właśnie tak. Usiądź wygodnie, nie zamykaj drzwi na klucz, ja się na chwilę rozłączę i zadzwonię do chłopaków, dobrze? Uspokój się i trzymaj telefon w ręku, a ja za moment oddzwonię, zgoda? - mówiła na spokojnie Rydel, próbując uspokoić blondynkę.
- Zgoda - po chwili starsza dziewczyna się rozłączyła.**

Niebieskooka przez moment siedziała na sofie nieco bardziej spokojna, lecz nie trwało to długo. Te kilka minut spokoju przerwały nachalne myśli dziewczyny. "Mówił, że mnie kocha. Zależy mi na tobie, jesteś dla mnie najważniejszą osobą. Nie przeżyję bez ciebie." zaczęła przedrzeźniać chłopaka "Akurat!" dodała powoli. Podniosła się powolnym ruchem i skierowała do kuchni. Sięgnęła po szklankę, do której nalała do pełna wody z kranu, a z szafeczki, wiszącej na ścianie wyjęła pudełko tabletek nasennych. Z tym zapasem wróciła do salonu i usiadła na podłodze, opierając się o kanapę. Wysypała wszystkie tabletki na stolik, a następnie wzięła garść z nich. Po dłuższej chwili, wgapiania się w stosik małych, okrągłych kuleczek, znajdujących się na jej ręce, sięgnęła po szklankę z wodą i przychyliła dłoń do ust..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*piętnaście minut wcześniej*

Przestraszona całą sytuacją Rydel jak najszybciej wybrała numer do braci. Odebrał Riker.

** - Nie Rydel, Ross nie wrócił. - odparł, chcąc wyprzedzić pytanie blondynki.
- Ahh.. Rossowi nic nie jest. Ty lub Rocky musicie szybko pojechać do Cassy. - mówiła roztrzęsiona.
- Czemu? Coś się stało?
- Tak. Zadzwoniła do mnie, powiedziała, że coś sobie zrobi, i że nie chce być teraz sama.
- Coo?! Ee.. już do niej jadę. Pa. - pożegnał się i rozłączył.**

To co usłyszał od siostry było jak porażenie prądem. Jak najszybciej ruszył do samochodu, gdyż doskonale wiedział, że teraz to czas jest najbardziej istotny.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Apartament dziewczyn*

Dwadzieścia minut później mężczyzna zajechał do hotelu. Niezwłocznie udał się do apartamentu, gdzie na szczęście drzwi były otwarte. Na sam widok salonu chłopaka zamurowało ze strachu. Po całym pokoju walały się porozrzucane tabletki, a na stoliku leżało puste pudełko, znajdujące się w kałuży wody. Jeszcze bardziej blondynem wstrząsnęły niewielkie plamy krwi, będące na sofie oraz dywan, leżącym tuż obok, a drobne czerwone kropki prowadziły do łazienki. Riker złapał głęboki wdech, po czym niepewnie nacisnął na klamkę. Cholernie bał się tego zrobić. Wiedział, że musi, bo to może być ostatnia deska ratunku dla Cassidy, ale obawiał się, że gdy wejdzie zastanie tam ją martwą, że będzie już za późno. Właściwie, to po tym, co zobaczył jego myśli kierowały się jednym aspektem - za późno, ona już nie żyje, to oczywiste. Jednak za wszelką cenę starał się w to nie wierzyć. Do ostatniej chwili miał nadzieje. Wszedł do środka. Jego ręką odruchowo pognała w kierunku twarzy, a z oczu wyleciały niepohamowane potoki łez. Wodą, w niektórych miejscach lekko różowa, przebarwiona krwią, otaczająca dziewczynę roznosiła się przez łączenia w płytkach podłogowych. Niewielkie czerwone plamy znajdowały się także na wannie. Rikerem zaczęło trząść, nie mógł złapać oddechu, było to tak trudne, że przez moment miał wrażenie, że skończy mu się tlen.

___________________________________

Heelloo! ;)
Dobra, dobra.. śmiało się przyznać, kto mnie znienawidził. Wiem, że nie spodziewaliście się takiego przebiegu wydarzeń (i szczerze przyznam, że ja też nie), ale... hmm.. ale co? Ale tak wyszło. Zastanawiam się, czy to nie jest przypadkiem przedostatni nasz rozdział. Dlaczego? Ponieważ hmm.. no nie wiem, czy warto dalej ciągnąć bloga, bo odnoszę wrażenie, że moje opowiadanie robi się taki noo..  monotonne, przewidywalne i nudne. Miałam duże plany, co do dalszych rozdziałów, ale postanowiłam je usunąć i zamknąć bloga, choć sama nie jestem tego jeszcze pewna, ale wydaje mi się, że to już nie jest to samo co kiedyś. Nie potrafię napisać już nic, tak jak pisałam dawniej - teraz piszę znacznie gorzej. Mam nadzieję, że rozdział Wam się spodobał, i że napiszecie szczere opinie na jego temat. A sprawa zakończenia opowiadania niech na razie będzie planem wstępnym.. niczego nie potwierdzam.  

~DarkAngel <3