Rozdział 45: It's no good, but there is nothing you can say or do.

Emily wróciła do hotelu - w którym z niecierpliwością czekał na nią Ratliff - około godziny dwudziestej pierwszej. Od razu udała się do łazienki, umyła się i bez słowa poszła do pokoju, gdzie po chwili znalazła się w łóżku. Leżała i wciąż nie mogła zrozumieć, czemu on jej to zrobił? Przecież byli taką dobrą, wręcz idealną parą.. I to w dodatku jeszcze z Rydel?! Dlaczego?.. To był dla Emily mocny cios, jednakże kochała Ellingtona mimo wszystko i była w stanie mu to wybaczyć. Pod warunkiem, że obieca, że to się więcej nie powtórzy. Z rozmyśleń wybił ją brunet, który ułożył się przy dziewczynie, obejmując ją.

- Przepraszam, Emily - odezwał się po chwili. - Żałuję tego, to się więcej nie powtórzy. Wiem, że to co mówię jest dla ciebie zapewne żałosne, ale mówię to szczerze. Kocham tylko ciebie - rzekł przysunąwszy się bliżej do nastolatki.
- I co, to wszystko? Tylko tyle masz mi do powiedzenia? - spytała, zwracając się w stronę chłopaka. - Nie wiem jak ty to robisz, że ja nie potrafię się na ciebie obrażać - uśmiechnęła się delikatnie.

- To nie gniewaj. Obiecuję, że to był pierwszy i ostatni raz. Emily, bardzo cię kocham. Może pójdziemy teraz na spacer po plaży albo zostaniemy sobie tutaj.. - zaproponował, cmokając Emily w dłoń - ..żeby trochę ochłonąć i spędzić miło czas.
- Chyba wolę zostać.
- Ja też - zaśmiał się. Za moment zbliżył swoje wargi do ust partnerki, po czym pogrążył się w czułym pocałunku.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Następy dzień. Godzina 9:12*

Cassidy z uśmiechem na twarzy się zbudziła, czując, że w końcu może odetchnąć z ulgą. Stresujący i burzliwy etap ciągłych kłótni z byłym partnerem zakończony, a poprzedni dzień, a w szczególności wieczór, był momentem, który pozwolił wszystkim emocjom ulotnić się z jej ciała. Tego poranka czuła się lekka, czuła, że od teraz będzie tylko lepiej. Wdzięczna była za to Rikerowi, gdyby nie on możliwe, że ostatecznie odważyłaby się zasięgnąć po więcej tabletek. Ale jednak był przy niej, pomógł jej oczyścić głowę, pozwolił jej powiedzieć wszystko, co leżało jej na sercu i zrzucić z siebie cały ciężar.

Cassidy odwróciwszy się spostrzegła nieobecność blondyna, co lekko ją zdziwiło. Co prawda wczoraj była jakby nie sobą, kierowały nią silne przeżycia i emocje i nie wszystko dokładnie utkwiło jej w pamięci, ale to, że zasypiała w objęciach Rikera pamięta doskonale. Uśmiech na jej twarzy zwiększył się, gdy spostrzegła czekające na nią śniadanie, leżące na półce obok łóżka. Była to jajecznica ze szczypiorkiem, a do tego bułeczka i kakao. Dziewczyna podniosła się z łóżka i po cichu udała do salonu. Tam na kanapie siedział mężczyzna, którego blondynka przywitała uściskiem.

- Hej, już wstałaś? A śniadanie zjadłaś? - zapytał Riker, odwracając się przez ramię.
- Niee, nie zjadłam, bo pierw chciałam ci za nie podziękować - odparła. - A ty czemu nie jesz?
- Już zjadłem - uśmiechnął się. - A ty weź śniadanko i chodź tutaj.. Chyba, że wolisz tam.
- Nie, nie, zaraz przyjdę - rzekła. Po chwili siedziała już przy chłopaku, pałaszując jajecznicę. - Pyszna - pochwaliła, odkładając talerzyk do zlewu.
- Dziękuję.
- Riker.. - zaczęła. - Dziękuję, że przy mnie jesteś. Gdybym miał być tutaj sama, to.. nie wiem, co by wtedy było. Nie byłam wczoraj sobą.
- Daj spokój, nie masz za co mi dziękować. Przecież nie mógłbym cię zostawić.
- Jesteś wspaniały. Cieszę się, że mam takiego przyjaciela - objęła blondyna, który wyraźnie poczuł się niezręcznie.
- Umm.. No właśnie.. Przyjaciele.. Cassy, ja cię traktuje jak.. siostrę, przyjaciółkę.. trochę jak Rydel.. Ale ty wczoraj.. - jąkał się Riker.
- Pocałowałam cię. Tak, wiem. Ale spokojnie, ja wtedy nie myślałam racjonalnie. Przepraszam. Jesteśmy przyjaciółmi. Tylko - uśmiechnęła się Cassidy.
- Tak, to świetnie. Wybacz, że miałem takie głupie myśli, ale..
- Spoko, nic się nie stało - wtrąciła. - Nie dziwię ci się.
- No dobra, mniejsza z tym.. Mamy dzisiaj próbę przed koncertem, więc chyba powinienem się już zbierać, ale nie zostawię cię tu samej.. - blondyn zaczął rozmyślać. - Pojedź ze mną. Rydel powinna już być w domu.
- Okej - zgodziła się po chwili, jednak zawahała się. - Ale.. Nie chciałabym na niego wpaść.

- Powiem Rydel, żeby zabrała cię do swojego pokoju. Nie pozwolę mu się do ciebie zbliżyć, okej? - odparł po chwili namysłu. Niebieskooka jedynie przytaknęła i skierowała się do łazienki, w której lśniło czystością. Nikt nie domyśliłby się, co wydarzyło się tam dzień wcześniej.

Dziewczyna ubrała się i odświeżyła, więc niebawem wraz z Rikerem mogli ruszać do jego domu. Mężczyzna był na tyle uprzejmy, że podczas snu blondynki postanowił ogarnąć nieco mieszkanie - w razie wizyty jej matki - więc przed wyjściem nie trzeba było zawracać sobie tym głowy. Godzinę później zajechali na miejsce. Początkowo Cassidy niechętnie szła w stronę drzwi, gdyż spodziewała się tam tego, z którym nie miała najmniejszej ochoty rozmawiać. Tuż przed wejściem odruchowo objęła jedną ręką przyjaciela, który zrobił to samo, ponieważ czuł, że niebieskooka lekko dygota. Tak po chwili obydwoje znaleźli się w środku. Cassy od razu podeszła z uściskiem do Rydel, która zdążyła już wrócić od rodziców, po czym udały się na górę do jej pokoju, zgodnie z tym, co wcześniej obiecał Riker. 

Ross stał właśnie w kuchni, spożywając pierwszy posiłek od ostatnich trzech dni - jabłko - jednak zauważywszy wejście starszego brata w objęciu z Cassy, zupełnie odechciało mu się jeść. "A więc to u niej był całą noc.." myślał z boleścią, nie mógł tego znieść. Riker bacznym krokiem, wyraźnie wkurzony, ruszył w stronę młodszego blondyna i niespodziewanie wymierzył mu z pięści prosto w twarz tak, że chłopiec upadł. Zaskoczony całym zajściem Rocky podbiegł do braci, powstrzymując Rikera od kolejnego ciosu, którego już prawie dokonał, podczas gdy zdezorientowany Ross podniósł się właśnie, zasłaniając ręką zakrwawiony nos.

- Coś ty jej zrobił, szczylu?! - krzyknął najstarszy.
- Co ci odbiło?! - spytał Ross, gdy do kuchni weszła Rydel. Na jego twarzy widoczny był strach oraz smutek.
- Co tu się dzieje?! Ross, czemu krwawisz? - przestraszyła się siostra.
- Myślisz, że zmuszając dziewczynę do seksu staniesz się bardziej męski?! - ciągnął dorosły, nie zwracając uwagi na przyjście siostry. Na te słowa pozostała dwójka rodzeństwa ze zdziwieniem spojrzała na Rossa.
- Co?! Coś ty jej zrobił?! - wtrąciła Ryd.
- Nasz braciszek, skończywszy lat osiemnaście postanowił się zabawić w gwałt - odpowiedział Riker.
- Co?! Co ty.. ja.. nie mogę uwierzyć.. - rzucił załamanym głosem brunet. Rydel stała już cała zapłakana, nie mogąc przyjąć do siebie tego, co teraz słyszy.
- Słucham?! Nie zgwałciłem jej! - bronił się Ross.
- Nawet, jeśli była wtedy twoją dziewczyną, to i tak to nie zmienia faktu! - wykrzyczał mężczyzna i zamachnął się po raz kolejny na młodszego, jednak w ostatniej chwili zatrzymał go Rocky.
- Jak wy możecie?! - rozpaczał chłopiec z napływającymi do jego oczu łzami. - Przecież nie skrzywdziłbym jej! Byłem pijany!
- Tak, a wiesz, że przez ciebie mogła się zabić?! - wygarnął Rik.
- Że co?! - wydusił załamanym głosem.
- Tak, dobrze słyszałeś! Nie wiem, co by się stało, gdyby mnie tam nie było!
- Riker dość - Rydel starała się uspokoić brata.
- To niemożliwe, nie wierzę ci! - krzyknął zapłakany już Ross.
- To uwierz. Przez ciebie chciała odebrać sobie życie! Przez ciebie i tą pieprzoną Kaitlyn! - nie opuszczał Riker. Blondynek skapitulował. Nie mógł dłużej słuchać tego, co mówił najstarszy. Postanowił jak najszybciej porozmawiać z Cassy, jednakże gdy tylko znalazł się na schodach zatrzymał go Riker.
- Ona nie ma ochoty z tobą rozmawiać!
- Nie wiesz tego! Puść mnie! - wyrywał się chłopiec.
- Właśnie, że wiem! To ja byłem u niej w nocy, gdy tego potrzebowała, to mi mogła o wszystkim powiedzieć, nie tobie. Ty wolałeś Kaitlyn!
- Byłeś u niej w nocy.. Doszło do czegoś między wami.. - mówił przybity, jakby właśnie przeżywał najgorszą chwilę w życiu. Właściwie, to tak właśnie było.
- To już nie twój interes. Nic ci do tego. Trzeba było pomyśleć zanim.. - przerwał, zamykając oczy i zaciskająć pięści.. - ją zgwałciłeś - rzucił przez zacisnięte zęby.
- Riker przestań! - wściekła się Rydel, szturchając mężczyznę w ramię. - Już wystarczy!
- Zasłużył sobie! - burzył się starzy.
- Nie, skończ już - dołączył Rocky. - Pozwól mu dojść do słowa.
- Ale on ją..
- Ja... ja... nie mogę uwierzyć - wydukał przez łzy Ross, po czym opuścił dom.

Rodzeństwo pozostało w milczeniu przez następne kilka minut, spoglądając to na siebie, to na mieszkanie. Całą tę sytuację przerwała Cassidy, która weszła właśnie sprawdzić co z Rydel, ponieważ dobre dwadzieścia minut temu wyszła po napój i już nie wróciła. Zauważywszy dziwnie zachowujących się przyjaciół była lekko zdziwiona, tym bardziej, że po chwili podeszła do niej zapłakana Ryd i zaczęła obejmować blondynkę.

- Cassy ja cię przepraszam - zaczęła dziewczyna, co jeszcze bardziej skołowało nastolatkę. - Za Rossa. Wiem, że to teraz nic nie zmieni, ale.. Matko Boska musisz czuć się okropnie.
- Ee.. Niee.. Już lepiej.. Nie musisz przepraszać. Ross już to zrobił - mówiła coraz bardziej zdezorientowana.
- Rydel jest po prostu okropnie wstyd, że nasz młodszy brat mógł zrobić coś takiego - wtrącił z żalem Rocky.
- Okeeeeej... Ale o czym wy mówicie? - spytała wprost niebieskooka.
- No przecież on cię... - odparł skrępowany brunet. - Ehh.. nie będę już o tym mówił.

- Ale o czym? Pytam serio - powiedziała, spoglądając na Rikera. Rydel chwyciła ją za dłoń i odsunęła na stronę. 

- Wiemy już, że.. zmusił cię do tego.. - powiedziała zawiedziona. - Tak strasznie mi przykro. Gdybym..

- Coo? - przerwała zrozpaczonej przyjaciółce. - Myślicie, że on mnie.. zgwałcił? - powiedziała znacznie głośniej, aby reszta osób również ją usłyszała.
- A nie? - zdziwił się Riker.
- Oczywiście, że nie - zaprzeczyła Cassy. - Musiałeś źle zrozumieć. Nie pozwoliłeś mi dokończyć.. Pewnie, że tego nie zrobił - oznajmiła. Rodzeństwo wyraźnie głupio się poczuło, zwłaszcza Riker. Przecież on go uderzył, własnego brata, tego, którym powinien się opiekować. Z miejsca ruszył do wyjścia, po czym wsiadł do auta i odjechał. Zaraz potem Rydel podeszła do blondynki i poprosiła ją o rozmowę.

- Cassy, o co chodzi? Czemu Riker myślał, że to zrobił? - zapytała zmieszana dziewczyna. 

- Uhh.. Przerwał mi wczoraj w trakcie wyjaśnień i... rzeczywiście mógł tak zrozumieć, ale.. - westchnęła - .. nie mam siły o tym rozmawiać, proszę. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Przez kolejne godziny blondyn krążył bez celu po mieście. Około dwudziestej drugiej znalazł się na moście. Zważywszy na późną porę na dworze było ciemno, a niebo pokryło się gwiazdami. Pogoda była wręcz idealna - ni to zimno, ni gorąco. Delikatny wietrzyk rozwiewał bujne włosy blondyna. Stał on ze spuszczoną głową, trzymając poręczy i wgapiał się w niebieską taflę wody. Z jego oczu ciekły słone łzy, które nasilały się z każdą myślą. "Straciłem wszystko.. Cassidy, rodzinę, przyjaciół, zespół.. nawet samochód.. Wszystko, co kocham.." łkał blondyn  "Nic mi już nie zostało..". Wywody ciągnął przez długi czas, rozmyślał, jak pogodzić się z tym wszystkim. W końcu znalazł wyjście idealne dla niego. Po co ma dalej żyć, skoro wszystko zaprzepaścił? Gdy ze sobą skończy, nigdy więcej nikogo nie skrzywdzi, nikt nie będzie przez niego cierpiał. Ross ślamazarnie rozwiązał buty, jeden za drugim. Raz kozie śmierć. "Agh.. Idioto.. co ty robisz?!" pomyślał. Wyciągnął telefon i napisał SMSa
"Hej. Muszę z kimś porozmawiać. Będę u ciebie za dwadzieścia minut." 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Godzina 23:52*

Ross podszedł do drzwi i delikatnie do nich zapukał, by nie zbudzić pozostałych domowników. Po chwili zostały one otwarte, a chłopiec wtulił się w postać, stojącą w nich.

- Ross, co się dzieje? Mam nadzieję, że masz poważne wytłumaczenie, że budzisz mnie o tej godzinie - odparła, wprowadzając chłopaka do salonu, po czym zapaliła światło. - Biłeś się z kimś? Kto ci to zrobił? - zmartwiła się.
- Tak jak ci już wspominałem. Cassy ze mną zerwała, rodzeństwo mi nie wierzy, a w dodatku Riker chciał mnie dzisiaj chyba zabić - odparł obojętnie. - Nic nowego, od początku nowego roku oberwanie po twarzy, to chyba najlepsze co mnie spotkało.
- Ojej.. Biedactwo. Umm.. Dzisiaj chyba już zostaniesz u mnie na noc, tak? - spytała brunetka, przemywając rozciętą wargę blondyna.
- Jeśli mogę, byłbym ci bardzo wdzięczny.
- Oczywiście, że możesz. Przecież nie będziesz szwendał się nie wiadomo gdzie po nocy.
- Dzięki Laura, jesteś super - uśmiechnął się Ross.
- Od czego ma się przyjaciół - odpowiedziała również uśmiechem. - Możesz się wykąpać w łazience na górze, jeśli chcesz. Zaraz dam ci czysty ręcznik.
- Dziękuję. Serio, to wiele dla mnie znaczy.
- Daj spokój, to nic takiego. Tylko bądź cicho, żeby nie obudzić rodziców. Nie mam ochoty się tłumaczyć, co robisz u nas w domu o tej godzinie - zaśmiał się Laura.
- Jasne, nie ma sprawy. Ale nie przejmuj się, w razie jakby co, to ja już jakieś wytłumaczenie znajdę - rozbawiony zmarszczył nos.
- Idź już się myć.

_________________________

Hej ;*
A więc jest ten kolejny rozdział :). Co o nim sądzicie? Ja osobiście nie mam zdania. Pojawiła się w nim nowa postać, którą zapewne sporo z Was lubi (Ross z nią nie będzie!! jest to postać epizodyczna).
Wracamy do starego schematu - rozdziały będą się pojawiały co tydzień. Niestety, ale kończą mi się ferie.
To na tyle, proszę o szczere opinie ;)

~DarkAngel <3