Rozdział 47: It's not easy to forget.

Chłopiec w pośpiechu zakładał swoje ciuchy, jednak czuł, że Vanessa wciąż pożera go wzrokiem, co strasznie go irytowało.
- Już wychodzisz? - spytała ciemnowłosa.
- Taaa, nie widać? - odburknął Ross.
- Dlaczego? Nie dokończymy tego co zaczęliśmy? - blondyn na to pytanie nie opowiedział.

Odwrócił się tyłem i zaczął zapisać pasek od spodni, gdy po chwili pod jego bluzkę zaczęły wjeżdżać czyjeś ręce. Nie czyjeś, tylko rzecz jasna Vanessy. Zdenerwowany Ross odepchnął ręce kobiety i zwrócił się w jej kierunku. Wtedy jego oczy rozszerzyły się, a on sam nie za bardzo wiedział co robić.

- Umm.. Ee.. Za.. Załóż bluzkę - wydukał po chwili. - Zresztą jak nie chcesz, to nie zakładaj. Ja i tak już stąd wychodzę - dodał obojętnie.
- Nie rozumiem co ze mną jest nie tak?! - poirytowała się dziewczyna, zakładając koszulkę.
- Mówisz serio? - parsknął kpiącym śmiechem, lecz po chwili o dziwo zrobiło mu się żal na widok smutku towarzyszki. - Umm.. Posłuchaj, Ness. Nie chodzi o to, że z tobą jest coś nie tak. Ja po prostu.. już kogoś kocham i mimo, że ten ktoś nie chce mnie znać, to ja i tak nie zamierzam się poddawać i walczyć o nią dalej. I nie poddam się jakiejś pokusie, choć byłaby ona nie wiadomo jak bardzo kusząca.. A w tym wypadku jest bardzo, ale to bardzo kusząca - uśmiechnął się blondyn.
- Już wiem do czego zmierzasz. Próbujesz mi uświadomić, że nie mogę się poddać i twardo stać przy swoim - powiedziała już zadowolona i ruszyła na chłopaka z kolejną próbą.
- Tsaa.. Ty jednak jesteś na tyle walnięta, że do ciebie już nic nie dociera. Żegnam, wariatko - odparł na odchodne i zszedł na dół, gdzie siedziała młodsza z sióstr. - Laura.. Dziękuję za pomoc, na serio bardzo mi się przydała. To, co dla mnie zrobiłaś jest wspaniałe. Jestem ci strasznie wdzięczny, że mogę na ciebie liczyć w trudnych dla mnie chwilach - powiedział, obejmując brunetkę.
- Ohhh.. Nie ma za co, Ross. Jesteśmy przyjaciółmi, jak mogłabym ci nie pomóc? - uśmiechnęła się. - A gdzie ty się wybierasz? Jest czwarta w nocy - spostrzegła, spoglądając na zegar ścienny.
- No właśnie, więc mam szansę wrócić do domu i nie natknąć się na żadne z mojego "rodzeństwa" - wyjaśnił chłopak. - Jeszcze raz bardzo i szczerze dziękuję ci za pomoc, jesteś super. Paa - dodał. Objął dziewczynę, pocałował ją w policzek i zmierzył do wyjścia.
- Umm.. zamów sobie chociaż taksówkę. Nie będziesz sam szedł o tej godzinie, taki kawał - zaproponowała.
- No dobra - zgodził się chłopiec.

Pół godziny później Ross zajechał pod sam dom. Zapłacił kierowcy i ruszył w stronę drzwi, jednak nie był w stanie ich otworzyć, gdyż wychodząc w pośpiechu z domu nie wziął ze sobą kluczy. Pozostało mu nic innego, jak wspiąć się po werandzie i liczyć na to, że okno od pokoju Rylanda będzie otwarte. Chyba po raz pierwszy w tym roku mu się poszczęściło i bezproblemowo dostał się do środka. Przebrał się w piżamę i po cichu ułożył do łóżka z nadzieją, że nikt z domowników nie będzie zaglądał do owego pomieszczenia. Mimo wcześniejszych wrażeń, jakie zapewniła mu nie do końca normalna siostra Laury, to reszta nocy minęła w jak największym spokoju. Około godziny dziesiątej blondyn obudził się, a następnie ubrał. Powolnym, cichym krokiem zakradł się na korytarz, po czym stwierdził, że nikogo nie ma w domu, tak więc na spokojnie mógł zrobić sobie śniadanie, bez zbędnych kłótni z rodzeństwem. Przygotował jajecznicę oraz kilka małych bułeczek i zabrał się za pałaszowanie. Nie zdążył jeszcze zjeść całego posiłku, gdy spostrzegł coś ,co go co najmniej zdziwiło. A mianowicie, na przedpokoju wisiała kurtka Cassy, a na dole stały jej buty. Tyle, że dlaczego? Przecież nikogo więcej nie ma w domu, więc co tutaj robiłaby nastolatka? Nie zwlekają pozostawił talerzyk z jajkami na stole, po czym zmierzył na górę. Teraz albo nigdy, w końcu ma szansę, aby porozmawiać sam na sam z Cassidy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wspomniana wyżej blondynka, siedziała właśnie na łóżku, w pokoju Rydel, zastanawiając się, gdzie podziali się wszyscy domownicy. Po chwili rozmyśleń rozległo się ciche pukanie do drzwi. Dziewczyna podeszła, a następnie lekko je uchyliła, po czym momentalnie zamknęła. Zrobiła to, zauważywszy kto za nimi stoi. Mimo próby zatrzaśnięcia drzwi, nastolatce się nie udało, ponieważ silniejszy od niej Ross zdążył w samą porę je złapać.

- Proszę, wpuść mnie - odezwał się.
- Nie. Nie rozumiesz, że nie mam ochoty z tobą rozmawiać? - odpowiedziała pytająco, wciąż przytrzymując wejście.
- Nie, nie rozumiem. Błagam cię, odsuń się od tych drzwi - nie dawał za wygraną.
- Po co? Czemu tak bardzo chcesz tu wejść?
- Bo cię kocham i muszę ci coś powiedzieć.. ale nie przez drzwi, tylko prosto w oczy. Proszę. Pozwól mi wejść, nawet cię nie dotknę, obiecuję - przekonywał Ross.
- Nie, powiedziałam nie - ciągnęła stanowczo niebieskooka.
- Wybacz, ale ja muszę.. - powiedział, po czym delikatnie, tak aby nie odepchnąć dziewczyny - otworzył mocniej drzwi i wszedł do środka.
- Nie mamy o czym rozmawiać - odparła Cassidy.
- Dobrze, więc pozwól mi mówić..
- Ross wyjdź - powtórzyła dziewczyna.
- Nie, nie wyjdę dopóki ci wszystkiego nie wyjaśnię.
- Ross, chyba słyszałeś. Chciała, żebyś wyszedł - wtrącił Rocky, który właśnie wraz z rodzeństwem wrócił do domu, a kierując się do pokoiku usłyszał rozmowę dwójki nastolatków. Chłopiec podszedł do starszego brata.
- Rocky proszę cię. Zrób to dla mnie, błagam. Ja muszę z nią porozmawiać, bo nie wytrzymam - odparł z załzawionymi oczyma.
- W takim razie chyba nie mam wyboru - uśmiechnął się brunet. - Znaj moją dobroć. Robię to tylko dla ciebie, bo wiesz, że Riker już dawno by cię z tego pokoju wyrzucił.
- Wiem. Proszę, nie mów mu nic, to nie jego interes.
- Spoko, nie ma sprawy. Umm.. Cass, nie masz mi tego za złe? - skierował do blondynki, która pokiwała mu przecząco głową. - A i Ross..
- Słucham?
- Sorry za to wczorajsze. Przyznam, nie wierzyłem ci, ale Cassy wszystko nam wyjaśniła - poklepał młodszego po ramieniu i wyszedł.
- A więc jednak - Ross uśmiechnął się do dziewczyny.
- Jednak co?
- Zrobiło ci się mnie żal i powiedziałaś im prawdę.
- Za to ty mijasz się z prawdą. Powiedziałam im, bo przecież nie zrobiłeś mi tego. To, że nie chcę cię widzieć nie oznacza, że chcę, abyś cierpiał - wytłumaczyła.
- Ale ja wciąż cierpię, jak nie jesteś ze mną - odparł ze smutkiem.
- Aa to już jest inna kwestia.
- Ale i tak stanęłaś w mojej obronie, więc..
- Nie wiem, co ty sobie uroiłeś, ale to głupie. Cześć - rzuciła i skierowała się do wyjścia, jednak jak zawsze Ross złapał ją za rękę i przyciągnął w swoją stronę. - Miałeś mnie nie dotykać - rzekła z drżącym głosem.
- Chcę ci wytłumaczyć, że.. - mówił spokojnie, gładząc dłoń blondynki.
- Możesz mnie puścić? - spytała po cichu. - Proszę puść - dodała z mokrymi już oczyma, a jej ręce całe zaczęły się trząść.
- Co? Cassy, co się dzieje? - spytał zdezorientowany młodzieniec. 

Dziewczyna nie odpowiedziała, tylko zaczęła jeszcze bardziej szlochać. Chłopiec starał się jakoś uspokoić partnerkę, objął ją, jednak wtedy zrozumiał, że tylko pogorszył całą sytuację. Cassidy wpadła w panikę, zaczęła płakać coraz mocniej, jej ręce drżały, a do tego wszystkiego dodała tylko pojedyncze słowa, które ledwo co udało jej się wydukać "zostaw mnie" oraz "puszczaj". 

- Rydel! - krzyknął Ross, licząc na pomoc siostry. Sam czuł się w tej sytuacji kompletnie bezbronny, nie wiedział co robić, co się dzieje. Kobieta już po chwili znalazła się w pokoju. Podeszła do Cassidy, siedzącej właśnie przy łóżku i przytuliła ją, każąc jednocześnie Rossowi opuścić pomieszczenie. Chłopiec niechętnie to zrobił.
- Ciiii... Spokojnie, już dobrze - uspokajała młodszą. - Poszedł sobie, nie ma go już tutaj. Nie musisz się bać, Cassy.. - ciągnęła. 

Po kilku minutach nastolatka się uspokoiła. Sama nie wiedziała, co ją przed chwilą napadło. W życiu by nie przypuszczała, że może wpaść w taką panikę przy Rossie. Przecież nigdy wcześnie się go nie bała, czuła się przy nim bezpiecznie, a teraz? Wszystko się zmieniło po tym 'nieszczęsnym' zdarzeniu, do którego doszło w Sylwestra. Czy już zawsze tak będzie? Czy już za każdym razem, gdy Ross jej dotknie, lęk da się we znaki? Czas pokaże.

- Ross, co się stało? - spytał Riker.
- Ja... j.. ja nie wiem - odpowiedział zszokowany blondyn.
- Zostawiłem was samych na chwilę - wtrącił Rocky.
- Zostawiłeś go samego z Cassy?! - oburzył się najstarszy.
- Tak, zostawiłem.
- Dlaczego? Ona teraz nie ma ochoty z nim rozmawiać po tym, co jej zrobił! - rozdrażnił się Rik.
- Nie wiesz tego - odpyskował brunet. - Jakoś jak ją o to spytałem, to nie miała nic przeciwko.
- Mówiła mi to, jak ją skrzywdził.
- Dlaczego ty wszystko wyolbrzymiasz? Ross jest już duży, dorosły. Potrafi zająć się własnymi sprawami i ponieść konsekwencje złych czynów. Wie, że źle zrobił, ale to nie znaczy, że zrobi to drugi raz. On kocha Cassidy i nie skrzywdziłby jej, na pewno. Wiesz skąd to wiem? Stąd, że jestem jego bratem i mu ufam. Ty też to doskonale wiesz, ale nie potrafisz się pogodzić z tym, że on już sam może rozwiązywać swoje problemy. Nie jest już małym chłopcem, któremu trzeba wszystko mówić. To jest sprawa jego i Cass.. nie twoja. Więc przestań do cholery mu wszystkiego zakazywać. Jak on będzie sobie radził w przyszłości, skoro ty wtrącasz się w jego sprawy sercowe? Przepraszam Riker, ale musiałem ci to powiedzieć. Jesteś najstarszy, ponosisz za nas odpowiedzialność, a zwłaszcza za Rossa, ale daj mu trochę więcej swobody. Jeśli chce porozmawiać z Cass, to tobie nic do tego. Ja mu wierzę i wiem, że nie zrobi jej nic złego, więc wyluzuj i pozwól mu rozwiązywać swoje sprawy - wygłosił Rocky. - Teraz to nie on ma ze sobą problem, ale ty Riker. Przemyśl to sobie - dodał na koniec, po czym wraz z Rossem udał się do salonu, pozostawiając Rikera samego na korytarzu.

______________________________

Hej ;*
A więc dodaję ten obiecany rozdział. Jak dla mnie jest on... nic specjalnego. Pisany był spontanicznie, więc to może dlatego. Następny rozdział już mam zaplanowany, więc powinien być lepszy niż ten ;). Tak jak zawsze proszę o szczere opinie i dużo komentarzy. Nowy rozdział pojawi się za tydzień ;).

~DarkAngel <3