Rozdział 77: This is the end station.

*18 maja, ranek*

- Dobra, Riker, to nie jest normalne. Z nim się nie da rozmawiać - odparł Rocky, siedząc na oparciu i szturchając leżącego na niej Włocha. Ten nawet na to nie reagował.
- I co ja mam z tym zrobić? Ja już  serio nie wiem. Spodziewałem się mniejszej reakcji z jego strony. Ty, a może on śpi? - powiedział starszy, poklepując Luce po policzku.
- Zabieraj te łapy, ja nie śpię - rzucił chłopak, odganiając od siebie ręce kumpla, po czym usiadł. - Nic mi nie jest. Prócz tego, że moja godność ucierpiała po całości.
- Nie przesadzaj. Może to było straszne, wstrętne, obrzydliwe, pedalskie i jeszcze..
- Ty to potrafisz pocieszyć - wtrącił sarkastycznie Włoch.
- Sorki - zaśmiał się nerwowo blondyn. - No ale chodzi o to, że przecież nikt tego nie widział, nie nagrywał, więc zapomnijmy o tym.
- Jak to nie? Nie pamiętasz, że kazałeś mi to nagrać? - odparł Rocky, wyciągając z kieszeni telefon.
- Co?! - pisnął Luca.
- No.. ee.. nie codziennie widzi się takie akcje. Poza tym.. to tak tylko na wypadek sprawy w sądzie. Będziesz miał dowód molestowania. Nie ma za co - uśmiechnął się Riker.
- To nie jest śmieszne, usuńcie to - westchnął Włoch.
- Obiecuję, że nikt tego nie zobaczy. Nie mogę usunąć, za dziesięć lat razem będziemy się z tego śmiali - odpowiedział z przekonaniem Rocky.
- Jakoś ci nie ufam.
- A powinieneś. Czy ja cię kiedyś zawiodłem? - spytał pewny siebie brunet. - Nie odpowiadaj.
- Tooo może rundka w bilarda, panowie? - zaproponował najstarszy, łapiąc za kije bilardowe.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Apartament dziewczyn*

Przyjaciółki przebudziły się za świtu mimo, że zasnęły dość późno, bo dopiero po drugiej. Zjadły wspólnie śniadanie, trochę jeszcze porozmawiały, a około trzynastej Jolene postanowiła wrócić do domu, ponieważ wcześniej umówiła się z Rossem mniej więcej w tych godzinach. 

- I co, aż taka zła? - spytała retorycznie Emily. Miała na myśli ich nową koleżankę.
- Nie, nie jest zła. Ale zaprzyjaźniać się z nią nie zamierzam - odpowiedziała pewnie. - Ty jesteś moją najlepszą przyjaciółką i nikogo więcej nie potrzebuję - uśmiechnęła się. - Mam jeszcze Rydel.
- Dzięki, że ją wczoraj przeprosiłaś. Nie sądziłam, że wciąż ci tak bardzo zależy na Rossie.
- Taa.. Ja też nie. Ale cóż.. Co ma być to będzie, ja nic nie jestem w stanie zmienić - powiedziała wzruszając ramionami. - A jak tam z Ratliffem? - spytała, zmieniając temat.
- Dobrze. Chyba. Nocuję dziś u niego - odparła zadowolona.
- Znowu? I zostawisz mnie samą? Jutro pewnie przyjdzie mama z tym jej gachem - mówiła niezadowolona.
- Wrócę nad ranem, obiecuję - uśmiechnęła się, po czym zmierzyła do pokoiku zaczęła pakować do torby potrzebne rzeczy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Godzina 23, hotel*

Była to niedziela, zatem Cassidy nie zwlekając dłużej, postanowiła ułożyć się do łóżka. Nie była jeszcze szczególnie śpiąca, ale co miała sama robić o tej godzinie? Wzięła zatem szybki prysznic, zjadła delikatną kolację i parę minut przed północą leżała, grzebiąc coś w telefonie. Wkrótce mimo nieodczuwalnego zmęczenia, zasnęła.

Obudziła się nazajutrz około dwunastej. Spojrzała na zegarek i momentalnie zerwała się z łóżka i pognała do łazienki, gdyż na trzynastą umówiła się z Rossem na pewnym placu. Choć zdawałoby się nie zdąży, na miejscu znalazła się kilka minut przed czasem. Chłopiec przywitał się z nastolatką uściskiem, po czym razem mieli udać się do kina. Cały czas towarzyszyła im spokojna atmosfera do momentu, gdy niespodziewanie któreś z nich niespecjalnie wszczęło temat do kłótni. Początkowa niewielka sprzeczka od słowa do słowa przechodziła w coraz większą i większą awanturę. Padały coraz mniej przyjemne słowa z ust obojga, wówczas dziewczyna będąc u granic wytrzymałości, uderzyła blondyna w policzek.

- Nie sądziłam, że to kiedyś powiem, ale po prostu cię nienawidzę - krzyknęła zdenerwowana, wymierzając cios. Osiemnastolatek syknął z bólu.
- I vice versa! - rzucił, trzymając się za czerwony, pulsujący z bólu polik. - Mam cię dosyć i tego całego twojego zachowania!
- Skoro tak bardzo masz mnie dosyć to co tutaj jeszcze robisz?! I co robiłeś przez te wszystkie miesiące? Huh?!
- No właśnie nie wiem! Marnowałem tylko niepotrzebnie mój czas! - wykrzyczał w furii.
- Przesadziłeś! Nigdy więcej do mnie nie pisz, nie dzwoń, nie przychodź. Zrób mi przysługę i zostaw mnie w spokoju! Żebym tylko nigdy więcej nie musiała cię oglądać!
- Taka przysługa będzie dla mnie przyjemnością - zaśmiał się kpiąco. Nie spodobało się to Cassy, która momentalnie odpowiedziała kolejnym uderzeniem. - I to niby ja przeginam? Idź w cholerę! - krzyknął na odchodne i wszedł do auta, po czym odjechał. 

Siedemnastolatka natomiast odwróciła się na pięcie i ruszyła w swoją stronę. Zdążyła przejść kilka kroków, gdy za sobą usłyszała hałas i potężny huk. Odruchowo spojrzała w tamtą stronę i z miejsca zamarła. Jej ciało dosłownie przeszedł paraliż, nogi miała jak z waty, a w głowie pojawiły się niemiłosierne zawroty głowy. Dopiero po dłuższej chwili wgapiania się w obraz, dotarło do niej, co się stało. Wybuchła niepohamowanym szlochem, z trudem łapiąc powietrze. Na drodze w mgnieniu oka wytworzył się karambol, jednak jedynym co nastolatka była w stanie dostrzec był zmasakrowany samochód blondyna. Jego stan był tak tragiczny i opłakany, że oczywistym faktem było, iż na przeżycie kierowca nie miał najmniejszych szans. Stał on przygnieciony przez ogromne, ciężkie bale drewna, - które uprzednio spadły z innego auta, biorącego udział w karambolu - czołowo wbity w latarnie. Cassidy nie mogła w to uwierzyć. To co się z nią działo w tej chwili było nie do zniesienia. Czuła się tak okropnie, chciała tak wiele zrobić, ale nawet sama nie wiedziała co. Poza tym jej ciało odmawiało współpracy, nie mogła zrobić nawet małego kroku.  Jedyne na co jej pozwalało był płacz. Stała zatem zalana łzami, wgapiając się w akcję ratunkową oddziałów ratowniczych. Jeszcze gorszym przeżyciem było to dla niej przez każde złe słowo wypowiedziane tuż przed wypadkiem. Powiedziała, że nigdy więcej nie chce go widzieć i spełniło się to, czego oczekiwała. Tylko dlaczego takim kosztem? Nie tego chciała. Nigdy nawet o tym nie myślała. A wszystko co dziś powiedziała, było tylko pustymi, nic nie znaczącymi słowami. Cholernie się o to obwiniała. Gdyby tylko inaczej zareagowała, gdyby nie pozwoliła mu odejść, tylko zwyczajnie by go przeprosiła. Jedno słowo. Tylko jedno, głupie "przepraszam" mogłoby wszystko zmienić. Ale już za późno. Ratunku nie ma i tak już  pozostanie.

___________________________________________________

Hej! 
Dodaję ten obiecany rozdział. Nie jest on szczególnie długi, jako, że jest to w pewnym sensie drobny "dodatek" ode mnie, w prezencie.. nie szczególnie szczęśliwym dla Was. 

~DarkAngel <3